Ως απάντηση στη «δημοσιογραφία» των ημερών ας δείξουμε εμείς στους «δημοσιογράφους» τι σημαίνει αλήθεια.. Ας δημοσιογραφήσουμε εμείς σχολιάζοντας την επικαιρότητα με δυο λόγια από ένα ποίημα, από μια κουβέντα κάποιου πού είδε τη ζωή μέσα από την τέχνη του λόγου..

(παράδειγμα..)

Και πάλι Ελύτης για την «εικονική» πραγματικότητα:
«Μα η πραγματικότητα είναι ψευδώνυμος. Όπου και όπως την τοποθετήσεις θα πάρει την στάση που σε βολεύει – εάν όχι απλώς μια όψη πειστική για το υπάρχον. Δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια, που είναι η παραδοχή του κατά φύσιν υπάρχειν. Μ΄ άλλα λόγια, είναι σαν να έχεις δύο συζύγους. Η μία σε βοηθά να ζεις με το βρισκάμενο, η άλλη, εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες, με το ιδεώδες. Το ένα το εύχεσαι, το άλλο το πράττεις».

Για την απληστία:

«Είμαι του ολίγου και του ακριβούς. Δεν υπήρξα ποτέ του τρίτου προσώπου. Τρέφομαι από το δ υ ς και το ε υ που κατά περίσταση προσφέρω. Αρνούμαι όμως τροφή στους χορτάτους που ζητούν ολοένα κι άλλη, κι άλλη πείνα».

Οδ. Ελύτης, Ο Κήπος με τις Αυταπάτες, εκδ. Υψιλον, Αθήνα 1995

Μεταφέρω ένα απόσπασμα που έστειλε η egournelou

“Είναι κανείς απο το μέρος της αθωότητας-”λευκορόφρος τη διάνοια” που λέει κι ο Ρωμανός-σε δύο περιπτώσεις: όταν δεν έχει φτάσει στο σημείο να υποψιαστεί καν το Μαύρο. κι όταν το έχει διατρέξει ως την έσχατη άκρη του, έτσι που να πατήσει απο το άλλο μέρος πάλι στο Λευκό..με πλήρη συνείδηση ότι όσα γνώρισε στο αναμεταξύ του είναι απολύτως άχρηστα”
Ο.Ελύτης “Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη”, εκδόσεις Γνώση

Κάθε συμμετοχή είναι ευπρόσδεκτη. Οσοι δεν έχετε blog μπορείτε να αφήσετε το απόσπασμα στα σχόλια για να τα μεταφέρω. Οσοι διαθέτουν blogs να ανοίξουν αντίστοιχα πόστς. Aρκεί ο λόγος (οποιουδήποτε και όχι μόνο του Ελύτη) να μεταφέρεται πιστά και να αναφέρεται με ακρίβεια η πηγή και η έκδοση..

(τα κόκκινα γράμματα είναι δικά μου)