«Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω. Μου είναι αδύνατον να ευδοκιμήσω μέσα στην μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας. Οι ωραίες μειοψηφίες είναι το κάτι άλλο. Ή τις κάνω σμαράγδι να φωτίζουν την νύχτα μου, ή τις τρώω με σοκολάτα και σαντιγύ. Γι΄ αυτό και καμιά ολιγαρχία που εκτιμώ δεν έρχεται στα πράγματα. Όμως γι΄ αυτό ακριβώς την επιλέγω. Για να μην έρχομαι ποτέ στα πράγματα».
ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ, Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ, ΕΚΔ. ΥΨΙΛΟΝ, ΑΘΗΝΑ 1995
Το απόσπασμα αυτό είναι το τελευταίο πού επιλέγω τουλάχιστον απ τον Ελύτη.. Οποιοσδήποτε θέλει να προσθέσει τον λόγο κάποιου ποιητή είναι ευπρόσδεκτος.. (παράδειγμα)
«Και ο συνειρμών, συνειρμείτω»
S O F I S T I S 
Κοίτα τώρα τι έγινε:βρήκα ένα ποίημα του Νίτσε, δεν ξέρω πόσο κολλάει στις σημερινές καταστάσεις που περνάμε, αλλά είναι από τα αγαπημένα μου:
» Μόνο η μάχη φέρνει
ευτυχία στη γη
και για να γεννηθεί η φιλία
χρειάζεται η κάπνα του μπαρουτιού!
Κι οι φίλοι γίνονται μόνο σε τρεις περιπτώσεις:
Όταν είναι αδέλφια στη δυστυχία
όταν είναι ίσοι μπροστά στους εχθρούς,
όταν είναι ελεύθεροι μπροστά στο θάνατο!»
(Ευγένεια και Χυδαιότητα)
@γιώργος κ. :
Μια χαρά κολλάει Γιώργο.. Εχεις βιβλίο, έκδοση και τα σχετικά;
Η ποίηση είναι ο τρόπος ν ‘αποφύγουμε την αλλοτρίωση στην καθημερινότητα. Εύγε για τα τελευταία posts.
Κάποια στιγμή θα ακολουθήσω την πρότασή σου. 😉