Τουλάχιστον γλυτώσαμε την γαστρορραγία! Κοντέψαμε να γδάρουμε το στομάχι μας απ τον πολύ εμετό που μας προκαλεί η θέα των κάφρων με τις περικεφαλαίες, τα τσολιαδίστικα, τις σημαίες και τα μουγκρητά που αποκαλύπτουν τον βαθύτερο ψυχισμό τους υπό μορφή άσματος, όπως Εεο! Εεο! Εεο!. Αφήνω το άλλο το βαθυστόχαστο σή-κω-σε το.. σή-κω-σε το, γιατί μ αυτήν την ζέστη δεν έχω όρεξη για προβληματισμό.. Τελικά τέτοια καφρίλα και καρακιτσαριό πώς να μην έχει ανάγκη από μπάλες-θρησκείες και θεούς-ποδοσφαιριστές; Που αλλού μπορεί να βρει νόημα εκτός απ το ποδόσφαιρο;
Η καφρίλα φυσικά αποτελεί μόνο την αιχμή του θεάματος. Την βάση την αποτελεί η αγορά που σε κάθε ..εθνική ευκαιρία σπεύδει να οικειοποιηθεί και να αρπάξει διαφημίζοντας τα παντός είδους προϊόντα της υπό τους ήχους του Εθνικού ύμνου! Αν το καλοσκεφτούμε δεν υπάρχει άλλη περίπτωση που να ξεφτιλίζεται τόσο πολύ ο Εθνικός Ύμνος και οι πάντες, πρωθυπουργοί και πολίτες, να χειροκροτούν τον ξεφτιλισμό του.. Και να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και το τελευταίο άσμα του τύπου «βας-βας» προστατεύεται, α μη τι άλλο, με κάποια ..πνευματικά δικαιώματα! Άσε τον ξεφτιλισμό της σημαίας.. Τα έχει γράψει καλύτερα ο φίλος ο «Elikas» από τον οποίο αντιγράφω ένα απόσπασμα:
«..έχουν ορμήξει σμήνη αρπακτικών να οικειοποιηθούν τη ελληνική σημαία, υιοθετώντας την ποδοσφαιρική ομάδα που αγωνίζεται με τα χρώματά της. Νοικιάζουν λίγη από τη δόξα της κατάκτησης του Euro ’04 για να πουλήσουν δάνεια, κινητά, συνδρομές, τηλεοράσεις, σάντουϊτς και μπύρες. Το Βήμα της Κυριακής κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο μία καταχώρηση της τράπεζας Πειραιώς, που προφανώς πλήρωσε αρκετά ώστε να δικαιούται να μάθουν όλοι οι Έλληνες ότι εύχεται καλή επιτυχία στην ομάδα μας. Λες κι αν δεν προσδοκούσε να βγάλει κέρδος, η τράπεζα Πειραιώς θα ευχόταν καλή επιτυχία σε κάποια άλλη ομάδα… Μπορεί να μη στοιχειοθετείται από πουθενά το έγκλημα της προσβολής εθνικού συμβόλου, αλλά στην ουσία περί αυτού πρόκειται. Μόνο που είναι χειρότερο να ξεπουλάει κανείς την ελληνική ή οποιαδήποτε άλλη σημαία από το να της βάζει φωτιά. Στη μία περίπτωση ντροπιάζεται ένας ολόκληρος λαός, ενώ στην άλλη καταστρέφεται ένα κομμάτι ύφασμα. Ίσως λοιπόν οι ανεγκέφαλοι που κατά καιρούς καίνε τη σημαία, να προσπαθούν με τον τρόπο τους να εκφράσουν ακριβώς αυτή την προσβολή…»
Αλλά την πιο αποκαλυπτική τοποθέτηση όλων των εποχών την άκουσα προχθές σε ένα από τα διαβόητα δελτία των 8 από έναν δυστυχή σεισμόπληκτο της Ηλείας. «Η πολιτεία θα πρέπει να μας συμπαρασταθεί εμάς τους σεισμόπληκτους όπως και εμείς συμπαραστεκόμαστε στην εθνική μας ομάδα»(!) Ιδού λοιπόν η αλήθεια με όλη της την πίκρα. Έτσι έμαθαν τον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται ότι κάνει το χρέος του ως πολίτης. Έτσι τον έμαθαν να εξαντλεί την ευθύνη του απέναντι στους συνανθρώπους του, την κοινωνία και την χώρα του. Αρκεί να υποστηρίζει την εθνική ποδοσφαιρική ομάδα, άντε και ψηφίζει και κάθε τέσσερα χρόνια και καθάρισε! Η Εθνική έχει αναχθεί σε κάτι το τόσο σημαντικό ώστε εξισώνεται με το χρέος της πολιτείας απέναντι στους πολίτες της. Το δε μέλος της πολιτείας, επειδή είναι καλός φίλαθλος ή οπαδός, είναι και καλός πολίτης! Αν μάλιστα είναι και καλός τηλεθεατής, που σίγουρα θα είναι, τότε προσεγγίζει την αριστοτελική έννοια του πολίτη σε όλη της την πληρότητα! Μιλάμε πλέον για ..«ευδαιμονία»! Αν τώρα συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι μέσα απ την ομάδα δεν καταξιώνεται μόνο ως πολίτης αλλά και ως ατομική ύπαρξη, τότε έχουμε κάθε λόγο για να είμαστε απολύτως, μα απολύτως απαισιόδοξοι..
ΥΓ. Και να μην ξανακούσω αυτές τις αηδίες (Βασιλάκη Κουφόπουλε) ότι το ποδόσφαιρο είναι το «μπαλέτο της εργατικής τάξης» γιατί δεν θα γλιτώσω τελικά την γαστρορραγία..
S O F I S T I S 
Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση, αλλά θα διαφωνήσω λίγο με το συλλογισμό που αναπτύσσεις στο κείμενο σου.
Ναι μεν διαρρηγνύω τα ιμάτια μου για να διαμαρτυρηθώ για την καπήλευση των εθνικών συμβόλων από τράπεζες και κάθε λογής εταιρείες, ναι μεν συγχίζομαι κι εγώ με τους κάφρους που δέρνουν μετανάστες για να αποδείξουν την ανωτερότητα των γονιδίων τους, αλλά αναγνωρίζω το γεγονός ότι η κατάκτηση του Euro 2004 μας έδωσε μία πρώτης τάξης ευκαιρία να ξανανιώσουμε τι πάει να πει εθνική ομοψυχία. Και κάτι παραπάνω.
Πανηγυρίζοντας έξαλλα για το γ@μημένο (και ουδέποτε τιμημένο) που σήκωσαν τότε οι διεθνείς, ένας ολόκληρος λαός ξέσπασε για ένα σωρό πράγματα που τον καταπίεζαν μια ζωή. Αγκαλιασμένοι, διονυσιασμένοι και ελεύθεροι, ξεχυθήκαμε για να γιορτάσουμε τον (προσωρινό έστω) θάνατο της ψωροκώσταινας. Για πρώτη (και τελευταία ίσως) φορά, δεν είμασταν πια οι φτωχοί συγγενείς και καρπαζοεισπράκτορες της Ευρώπης. Κανένας μπάτσος δε μπορούσε να μας σταματήσει από το να κλείσουμε τους δρόμους και κανένας πολιτικάντης δε μπορούσε να καρπωθεί αυτό που οι δικοί μας άνθρωποι πέτυχαν για εμάς. Παίζοντας μπάλα, που μπορεί να είναι όπιο των λαών αλλά είναι ταυτόχρονα και τρόπος συλλογικής έκφρασης αρχέτυπων συναισθημάτων.
Κάποιοι το είδαν εθνικιστικά όλο αυτό, αδυνατώντας να διακρίνουν πίσω από τις ρίγες της σημαίας. Κάποιοι άλλοι όμως όχι.
Αύριο θα ανεβάσω σχετικό video-post, με υλικό συλλεκτικής αξίας που δείχνει τι πραγματικά συνέβη στο κέντρο της Αθήνας πριν από τέσσερα χρόνια. Μείνετε συντονισμένοι στους δέκτες σας.
@ Elikas,
Καθαρά πλασματική ομοψυχία φίλε μου, καθαρά πλασματική και αγοραία.. Είναι μια ομοψυχία σαν και αυτή που μπορεί να πετύχει ένας δεινός ρήτορας ξεσηκώνοντας το πλήθος, ενώνοντας το ή και χωρίζοντας το.. Κανένα απλό παιχνίδι δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό και το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό, άντε και ωραίο παιχνίδι που γύρω του όμως έχουν στηθεί αγορές, θρησκείες και ιδεολογίες.. Ολα αυτά τα τριγύρω λοιπόν είναι πλέον το ποδόσφαιρο και όχι αυτό καθαυτό το παιχνίδι. Το παιχνίδι όποιο καλό σκοπό και να έχει είναι απλώς το πρόσχημα και η αφορμή για να λειτουργήσουν όλα τα άλλα. Αυτά είναι που δημιουργούν το κλίμα και την εθνική έξαρση γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να «πουλήσουν» και να υπάρξουν. Με αυτήν την έννοια οποιαδήποτε Εθνική ομοψυχία και περηφάνια επιτυγχάνεται με τέτοιον τρόπο για μένα είναι πλασματική, αγοραία και άκρως επικίνδυνη!
Νομίζω οτι αδικείτε όλους, όσοι πήγαν στην Αυστρία και πανηγύριζαν πριν τους αγώνες της Εθνικής Ελλάδος. Κάφρους δεν μπορώ να τους πω, διότι έχω βιώσει την αφόρητη οπαδική καφρίλα στα ελληνικά γήπεδα. Περισσότερο ως μια περιστασιακή εκτόνωση το βλέπω, η οποία, αν είδατε, αφορούσε το σύνολο των φιλάθλων όλων των χωρών, που συμμετείχαν στο EURO 2008. Ούτε καν οπαδικό αίσθημα δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω. Ο οπαδός δεν δέχεται να χειροκροτήσει παρά μόνο την ομάδα του, εδώ, όμως, δεν είδα κάτι τέτοιο.
Θα συμφωνήσω με το σχόλιο του elika, ότι, δηλαδή, η επιτυχία της εθνικής μας ομάδος στο ποδόσφαιρο πριν από 4 χρόνια λειτούργησε ως μια αφορμή για ομοψυχία. Απλά, θα συμφωνήσω ότι μια τέτοιας μορφής ομοψυχία μπορεί εύκολα να βάλει μπόλικο αέρα στα μυαλά πολλών, όπως εκείνων των αθλίων, οι οποίοι φώναζαν «Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ» και άλλα κουτά. Αλλά από μόνη της αυτή η ομοψυχία, έστω τεχνητή, όπως λέτε, δεν φταίει για τις πιθανές παρενέργειές της.
Σε άλλο σημείο λέτε «Έτσι έμαθαν τον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται ότι κάνει το χρέος του ως πολίτης. Έτσι τον έμαθαν να εξαντλεί την ευθύνη του απέναντι στους συνανθρώπους του, την κοινωνία και την χώρα του. Αρκεί να υποστηρίζει την εθνική ποδοσφαιρική ομάδα, άντε και ψηφίζει και κάθε τέσσερα χρόνια και καθάρισε!» Αυτός ο άνθρωπος μόνος του έμαθε να ενεργεί έτσι. Το κράτος, ούτως ή άλλως, δεν ενδιαφέρεται είτε γι’ αυτόν είτε για εμάς. Εμείς μόνοι μας διαιωνίζουμε τα ελαττώματά μας, εμείς μόνοι μας τα έχουμε αναγάγει σε προτερήματα. Εμείς μόνοι μας αρνούμαστε να τα ξερριζώσουμε από μέσα μας. Το κράτος απλά αδιαφορεί. Το ζήτημα είναι τί κάνουμε εμείς.
Σοφιστή,
το συναίσθημα του διονυσιασμού δεν έχει να κάνει ούτε με το ποδόσφαιρο ούτε με τις εμπορικές και εθνικιστικές του προεκτάσεις. Διάβασε αν θέλεις το πολύ ωραίο κείμενο του Old Boy «Το ύψιλον του Ντραγκάο», όπου περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τον τρόπο που βίωσε την κατάκτηση του κυπέλλου το 2004:
«Βγαίνω από τον εαυτό μου, χάνω την ατομικότητά μου, χαμένος στο ύψιλον δεν είμαι πια ο εαυτός μου, το όνομά μου και η ηλικία μου, οι προσδοκίες μου και οι φόβοι μου, οι προκαταλήψεις μου και οι ενοχές μου, τα φωτεινά και τα μαύρα σημεία της ψυχής μου, είμαι ολόιδιος με τον διπλανό μου που αγκαλιάζω, είμαι ο διπλανός μου που κλαίει και με φιλάει, είμαι μια κουκίδα του γαλάζιου, μια μπλε μπλούζα ακόμη που χοροπηδά, μια φωνή ακόμη που κραυγάζει, κραυγή μες τις κραυγές, αγκαλιά μες τις αγκαλιές, δάκρυ μες τα δάκρυα, έκσταση μες τις εκστάσεις, είμαι πανηγυρισμός, είμαι ένας απ’ όλους, είμαι τρεις θύρες πιο πέρα, δεν είμαι εγώ, είμαι κάπου αλλού, σε έναν χώρο παράπλευρο του συνειδητού, ελεύθερος επιτέλους από μένα και τα βαρίδια μου, ολόγυμνη ευτυχία, απροστάτευτος αλαλαγμός, άνθρωπος που αξιώθηκε στη ζωή του να δει κατάφατσα το Απόλυτο και το θέαμα του κλόνισε το νου και τον κατέλαβε, μετατρέποντάς τον σε παροξυσμένο θύμα του, δύσπιστο πιστό του και άναρθρο υμνωδό του.»
Λίγα πράγματα στον κόσμο μπορούν να σου προσφέρουν αυτή τη λύτρωση. Το ότι κάποιοι σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τη δύναμη που έχει το ποδόσφαιρο να παρασέρνει τα πλήθη, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ζούμε μια ολόκληρη ζωή ελπίζοντας να αξιωθούμε να νιώσουμε τέτοιες στιγμές. Στιγμές όπου γινόμαστε όλοι ένα…
@περιούσιος,
Πουθενά στο κείμενο μου δεν λέει ότι όσοι πήγαν στην Αυστρία είναι κάφροι. Αποκαλώ κάφρους αυτούς ακριβώς που αποκαλείς και συ.. (μανία μ αυτές τις γενικεύσεις)
Φυσικά και δεν είναι το κράτος αυτός που έμαθε στον άνθρωπο τι σημαίνει πολίτης. Ως γνωστόν ο κυρίαρχος της κοινωνίας δεν είναι το κράτος αλλά η αγορά. Το κράτος είναι πλέον υπηρέτης της αγοράς. Αυτός λοιπόν που τού έμαθε τι σημαίνει πολίτης είναι κυρίως οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της αγοράς, δηλαδή τα media φίλε μου περιούσιε, τα media..
Τότε, ο πολίτης αυτός, εφόσον δεν οργανώνεται, ώστε να αντιμετωπίσει αυτή την αγορά, η οποία επιθυμεί να του επιβάλει πως να σκέφτεται, είναι άξιος της μοίρας του.
Επί του κυρίου θέματος, ουδόλως με ενόχλησαν οι τσολιάδες με τις γαλανόλευκες, που κατέκλυσαν, υποτίθεται, την Αυστρία. Είδα επιτέλους σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα ανθρώπους να τραγουδούν χωρίς χυδαιότητες και σεξιστικά υπονοούμενα, είδα, το κυριότερο απ’ όλα, φιλάθλους και πραγματικά αισθάνθηκα την ποδοσφαιρική πανδαισία όχι τόσο αππο πλευρά θεάματος όσο από πλευράς ατμόσφαιρας. Οι γαλανόλευκες και οι φουστανέλλες φαντάζουν λιγάκι ακραίες στα χέρια προσώπων με μόνο σκοπό την παρακολούθηση ενός αγώνα ποδοσφαίρου αλλά, στο μέτρο που δεν προτρέπουν τον άλλο να κάνει σκέψεις περί εκλεκτού και ανώτερου των άλλων λαού, δεν με ενοχλούν.
To θέμα είναι ότι η παράνοια του σκινχεντ που ηδονίζεται με την εθνική δε μας αφήνει να χαζέψουμε ποδόσφαιρο – που γουστάρουμε κιόλας -, διότι ΟΛΑ αποκτουν ένα διαφορετικό νόημα, μα ΟΛΑ!
Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιου είδους ομοψυχία και αν υπάρχει είναι σημείο το οποίο ο προοδευτικός Έλληνας πρέπει να κάνει αρνητική ανάγνωση. Υπάρχουν πολλά πράγματα που λείπει μια ομοψυχία, όπως π.χ … η διάλυση του κράτους ημετέρων που υπάρχει σε κάθε έκφανση της εξουσίας. Τα γαλάζια, τα πράσινα, τα κόκκινα παιδιά (δε διαφορετικά βάρη)!
Είναι προβληματικό να διοχετεύεται η ομοψυχία και η αλληλεγγύη μόνο σε σαχλαμάρες, κι όταν το καταλάβεις αυτό θες απλά να χαλάσει το πανηγύρι που κοιμίζει τον κόσμο!
Δε γουστάρω να ακουω κάτι που ειπώνεται συχνά:
«Έλα μωρέ, μέσα στις έννοιες τη φτώχια μας γελάει το μαγουλάκι μας με την εθνική». Το ίδιο με την «Ολυμπιακάρα», την «Μπαοκάρα», την «Παναθηναϊκάρα» και την «ΑΕΚάρα». Και όλα αυτά εμείς πρέπει να τα βλέπουμε θετικά?
ΚΑΤΑΝΤΙΑ.
Αφιέρωμα στην Εθνική… της καρδιάς μας!
Καποτε, η μπαλλα, ηταν ενα παιχνιδι που παιζανε ολα τα παιδια στις αλανες και στους δρομους εξω απο τα σπιτια τους.
Μετα, το ανακαλυψαν καποιοι που ειδαν οτι εχει πολυ φαι τοσο σε καθαρα χρηματικο, οσο και σε επιπεδο επηρρεασμου των συνειδησεων.
Ετσι ορμησαν οι συλλογοι, αγκαλια με τους πολιτικους και το πηραν υπο την προστασια τους και τη βουληση τους.
Εφτιαξαν τεραστια γηπεδα, ωστε να μαζευουν πολυ κοσμο μεσα,ετσι ωστε να δημιουργειται το κλιμα εκεινο, που κανει τη γης να τρεμει.
Εφτιαξαν το ΠΡΟΠΟ,για να τα κονομησουν κι απο κει.
Το εβαλαν και στην τηλεοραση, ωστε να μην αφηνουν τον κοσμο να γλυστρησει απο την κεφαλολαβη που του εχουν κανει.
Και μετα; Μα κερδιζουν. Γενικως. Κερδη πασης φυσεως.
Μονο που το συστημα εχει και παρενεργειες. Τους χουλιγκανους, που κανουν αυτα που ολοι ξερουμε. Με νεκρους και τραυματιες.
Τις παραγκες, με τα στημενα παιχνιδια και το μισος, που αυτο φερνει στους πορωμενους οπαδους.
Και τελικα, εχει συν η πλην η ολη ιστορια για τον τοπο;
Αμα το εξετασουμε αυστηρα, νομιζω, πλην,γιατι ο,τι απομακρυνει τον ανθρωπο απο τα προβληματα του, κακο κανει.
Αμα θελει διασκεδαση, υπαρχουν αλλοι τροποι.Το να θελουμε να μεταβιβασουμε τα μιση μας και να βρουμε σωνει και καλα, εναν εχθρο, για να νοιωθουμε εμις καλα,ειναι παλια ιστορια και τη χρησιμοποιουν πολλοι απο αρχαιοτατων χρονων.
Κι αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, θα είχαμε το μπασκετ, το βόλλεϊ, τα μήλα ή τις τσουβαλοδρομίες. Κάτι θα είχαμε τέλος πάντων, γιατί είναι στην ανθρώπινη φύση να ανταγωνίζεται και να ταυτίζεται μ’ αυτούς που αριστεύουν σε κάτι θεαματικό. Το ότι οι εθνικιστές βρήκαν αφορμή να βιαιοπραγήσουν και οι πολιτικοί βρήκαν ευκαιρία να καπελώσουν δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι καρδιές μας έχασαν έναν χτύπο τη στιγμή που ο Χαριστέας πήδηξε να πιάσει την κεφαλιά. Το ότι ο κάθε επιτήδειος προσπαθεί να συνδέσει το προϊόν του με τα χρώματα της ελληνικής σημαίας δεν ακυρώνει το γεγονός ότι εκατομμύρια Έλληνες πανηγύρισαν ξέφρενα μια νίκη που σήμαινε πολύ περισσότερα από την κατάκτηση ενός ποδοσφαιρικού κυπέλλου.
Δεν ξερω αν αυτοι που πηγαν στην Αυστρια ειναι καφροι-ισως.Ξερω οτι ειναι πλουσιοι ανεργοι.Ποιος δινει τοσα λεφτα για τοσες μερες σε ξενοδοχεια της Αυστριας συν τα αεροπορικα,φαγητα κτλ ? Δουλειες επισης δεν εχουν ? Οι υπολοιποι που τα μετραμε μπασ και μας βγει κανενα Σαββατοκυριακο τι ειμαστε ?
Συμφωνώ πολύ με τις απόψεις σου, η όλη κατάσταση άγγιζε τη γελοιότητα.