Αν και με δικαίωσαν οι εξελίξεις νιώθω περισσότερη θλίψη παρά ικανοποίηση. Θλίψη για όλους αυτούς που δεν αρκούνται να υποκαθιστούν την επιστήμη με πολιτικές, κομματικές και προσωπικές σκοπιμότητες, αλλά το κάνουν και με μπόλικη άγνοια, αλαζονεία, θράσος και αναίδεια.. Όχι ότι η επιστήμη, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση η φιλολογία, είναι ανεξάρτητη και υπεράνω όλων. Οτιδήποτε είναι δημιούργημα της κοινωνίας, έχει ταυτοχρόνως και την πολιτική και ιδεολογική του διάσταση και είναι αλήθεια ότι μερικές φορές τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Όμως εδώ η σκοπιμότητα, παρότι φάνταζε σαν τη μύγα μες στο γάλα, εντούτοις δεν εμπόδισε τους αδαείς και πονηρούς να οδηγηθούν στην αυτο-γελοιοποίηση. Αν εξαιρέσουμε ορισμένους που, ναι μεν έκαναν λάθος, όμως επέδειξαν ήθος και σοβαρότητα, η συντριπτική πλειονότητα της λεγόμενης αριστερής μπλογκόσφαιρας και της καθοδηγούμενης δημοσιογραφίας ακολούθησαν κοπαδιαστά τη μόδα της τυφλής υποστήριξης του «χώρου», λες και εμείς που τολμάμε να διαφωνούμε με τις αριστερίστικες εμμονές του Αλαβάνου προερχόμαστε ή ανήκουμε σε άλλον πλανήτη..
Πολλοί λοιπόν, βρήκαν άλλη μια ευκαιρία για να επιδείξουν τα (συνήθως νεο-αγορασθέντα) αριστερά και επαναστατικά συνολάκια τους με ύβρεις, λοιδορίες, εξυπνακισμούς, αυτοσχέδια ποιηματάκια, θορυβώδεις «αναλύσεις» που ανακαλύπτουν την πυρίτιδα ότι ο Εθνικός ύμνος είναι γεμάτος βία, (λες και θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά για έναν ύμνο που εμπνέεται από μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση), καθώς επίσης και χυδαιότητες ότι όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας είναι με τον ..Καρατζαφέρη(!) Η μία και μοναδική αλήθεια μεγαλούργησε και πάλι και μοίρασε τα γνωστά πλαστικά πιστοποιητικά επαναστατικότητας στους έχοντες ανάγκη.. (δεν θέλω να παραθέσω λινκάκια προς τα blogs τους για να μην διαιωνίσω τη γελοιοποίηση τους, αν και θα τους άξιζε να το κάνω).
Υποστήριξα από την πρώτη στιγμή ότι ο Σολωμός αναφέρεται φυσικά στην βία με την «κόψη» του σπαθιού, όμως δεν έχει κανένα λόγο να επαναλάβει το ίδιο και στον αμέσως επόμενο στίχο που συμπληρώνει την εικόνα της Ελευθερίας αναφερόμενος στην «όψη», στο βλέμμα της που με βιά, με βιάση, σπουδή και ορμή μετράει τη γη για να δει τι γίνεται και τι απόμεινε, ίσως για να παρέμβει και πάλι το σπαθί..
Τόνισα δε, ότι τελικά δεν έχει σημασία το φιλολογικό λάθος, «ότι δεν είναι φιλολογικό το θέμα που τίθεται με την εν γένει νευρωσική συμπεριφορά του Αλέκου, αλλά βαθύτατα πολιτικό. Ανεξαρτήτως των ερμηνειών της συγκεκριμένης λέξης, το γεγονός είναι ότι ο Αλέκος με την παρέμβαση του στη Βουλή αποκαλύπτει για άλλη μια φορά την εμμονή του να δικαιολογήσει μια αριστερίστικη και ανεύθυνη πολιτική..» κινητοποιώντας ακόμα και το Σολωμό!
Τέλος πάντων, δυστυχώς και αυτή τη φορά ή άγνοια και ο φανατισμός της μιας και μοναδικής «αριστερής» και «επαναστατικής» αλήθειας συμβάδισαν «χέρι-χέρι» με την μοναδική αλήθεια της θρησκευτικής πίστης των ημερών. Μεταφέρω σε εισαγωγικά το κείμενο του Κ. Γεωργουσόπουλου στα «ΝΕΑ» ο οποίος, αφού αναφέρεται σε κάποιους παλιούς πολιτικούς, απαντά πραγματικά αποστομωτικά:
«Κανένας από τους προαναφερθέντες πολιτικούς δεν θα έκανε την γκάφα του Αλέκου Αλαβάνου και αν την έκανε, ανθρώπινα είναι τα λάθη, δεν θα έσπευδε να τη θεμελιώσει μ΄ όλα τα κωμικά επιχειρήματα που επιστράτευσε. Θα ζητούσε απλώς συγγνώμη, δεδομένου πως ρητώς δεν δρέπει δάφνες σολωμισμού. Ο Σολωμός χρησιμοποιεί την ίδια λέξη Βία, ναι Βία, με τόνο στο γιώτα και στον Ύμνο και στην Ωδή στον Μπάυρον και στη Γυναίκα της Ζάκυθος και στους Ελεύθερους Πολιορκημένους και στον «Λάμπρο» πάντα με τη σημασία «Βιασύνη». Πάντα. Π.χ. «Πάντα με βία το τρέξιμο και πάντα ο ζωντανός τ΄ αραχνιασμένα σέρνει» (Λάμπρος).
Όταν μάλιστα ο Σολωμός γράφει τον Ύμνο (1826) ο Μαρξ είχε ακόμη νταντά για να έχει ωριμάσει ό,τι ο κ. Αλαβάνος πάει να συνδυάσει με τη «βία ως μαμμή της Ιστορίας». Ο Σολωμός κάνει ρητές αναφορές στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, όπου η Βία είναι βωβό πρόσωπο και επιστατεί στην καθήλωση του Τιτάνα. Κι όμως αγνοεί τη λέξη με τη σημασία του κ. Αλαβάνου σε όλο το έργο του. Αν ο κ. Αλαβάνος ήθελε σήμερα να παραπέμψει στον Σολωμό, αντί των γλωσσικών ακροβασιών του καλό θα ήταν να αναφερθεί στο εξής: «Πώς πάει το έθνος, πώς δουλεύει;» «Έχεις δει να μαδάνε την κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Έτσι πάει το έθνος»…»
Θα το ξαναπώ: Δυστυχώς σε αυτήν τη χώρα οι κύριες αντιθέσεις στην πολιτική δεν κυμαίνονται μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς αλλά μεταξύ της βίας της γελοιότητας και της ανοχής της σοβαρότητας..
Το κείμενο του Γεωργουσόπουλου ΕΔΩ
Το προηγούμενο δικό μου κείμενο ΕΔΩ
S O F I S T I S 
Πήγες, ήρθες, και το ξανάπιασες απο κει που το είχες αφήσει!! Δίκιο έχεις βέβαια, αλλά που να το βρεις?
καλησπέρα
Αφου ο Κυριος αναστηθηκε και όποιος προλαβε …Κυριον οιδε (ελάχιστοι λένε οι αξιοπιστες πληροφορίες μου), ας αφήσω τις ευχές μου για μια όμορφη, οργιώδη Ανοιξη. Μια Ανοιξη που εδώ και χρόνια σνομπάρει την Αριστερά. Μια «Αριστερά»..ειδωλολατρική, μια αριστερά…που ακόμα μένει στην ατάκα…. «χαμογελα ρε, τι σου ζητάνε;»
Αγαπητέ, θεωρείς δικαίωση το άρθρο του Γεωργουσόπουλου, όμως πώς είσαι τόσο βέβαιος ότι ο Γ. έχει δίκιο σ’ αυτά που γράφει; Τα έλεγξες; Εγώ τα έλεγξα και δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι ο Σολωμός χρησιμοποιεί την ίδια λέξη Βία πάντα με τη σημασία «Βιασύνη», όπως λέει ο Γεωργουσόπουλος.
Δες εδώ τη γνώμη μου:
http://sarantakos.wordpress.com/2009/04/21/biamami/
Αγαπητέ κε Σαραντάκο,
Μου βγήκε η παναγία να διαβάζω Σολωμό «άγιες» μέρες, ενώ άλλοι τρώγανε αρνιά.. Φυσικά και το έλεγξα! Στα έργα που αναφέρει ο Γεωργουσόπουλος είναι ακριβώς όπως το λέει.. (πάντως η κριτική μου δεν αφορά φυσικά εσάς που σας σέβομαι και σας τιμώ)
Χμμ… ο Γ. λέει ότι ο Σολωμός χρησιμοποιεί «πάντα» (έτσι λέει, δυο φορές μάλιστα) τη λέξη βία με σημασία ‘βιασύνη’. Σε όλα του τα έργα. Όταν γράφει ο Σολωμός «Όχι η δόξα η περασμένη,
που με βία πολεμική» στον Μπάιρον, λέτε να εννοεί βιασύνη;
Η συγκεκριμένη στροφή λέει:
Όχι η δόξα η περασμένη,
που με βία πολεμική
του έδειχνε την Οικουμένη,
λέγοντάς του: Ακαρτερεί
Επειδή υπάρχει η λέξη «πολεμική» κε Σαραντάκο; Δηλαδή του έδειχνε με βία και μάλιστα λέγοντας του Ακαρτερεί; Για σκεφτείτε το λίγο.. Μάλλον έχει γίνει λάστιχο αυτή η φουκαριάρα η λέξη βία. Τι ταιριάζει καλύτερα; Του έδειχνε με βία ή με βιάση; Η βία ασκείται κε Σαραντάκο ή πρόκειται να ασκηθεί.. Να σας δείξω κάτι με βία, αυτό συγχωρέστε με αλλά δεν το καταλαβαίνω. Να σας το δείξω βιαστικά, αυτό το καταλαβαίνω.. Δηλαδή σας φαίνεται λάθος αν γράψω για παράδειγμα, την κυνήγησε με βιάση πολεμική; Αυτό δείχνει την διάθεση του κυνηγού ότι η βία θα ασκηθεί μετά. Όταν την πιάσει την φουκαριάρα την κυνηγημένη.. Ειλικρινά δεν το πιστεύω ότι επιμένετε..
Και επειδή δεν βλέπω να δημοσιεύετε το σχόλιο που άφησα στο blog σας (μάλλον κάτι τεχνικό θα συνέβη, αποκλείω οτιδήποτε άλλο) επαναλαμβάνω και εδώ. Γράφετε λοιπόν στα επιχειρήματα σας ότι για παράδειγμα στη Γυναίκα της Ζάκυθος λέει ο Σολωμός.
Αλλά ένας όπου εδιαφέντευε κάποια από τα ψωρόσκυλα επήρε κι αυτός μιά πέτρα, και βάνοντας ο άθεος για σημάδι το κεφάλι εμέ του Διονυσίου του Ιερομόναχου δεν το πίτυχε. Γιατί από τη βία τη μεγάλη, με την οποίαν ετίναξε την πέτρα, εστραβοπάτησε και έπεσε.
Και εσείς σχολιάζετε: «Από τη βιασύνη του και μόνο στραβοπάτησε; Ή μήπως κι από το ζόρι που έβαλε; Μπορείς να τινάξεις βιαστικά μια πέτρα;..»
Εκπλήσσομαι πραγματικά κε Σαραντάκο. Πάντως θα εξακολουθώ να σας εκτιμώ όσο και αν επιμένετε ότι δεν μπορεί κανείς να στραβοπατήσει από βιασύνη..(!) ή να πετάξει μια πέτρα γρήγορα και βιαστικά..(!) Επειδή λοιπόν έχουν σπάσει πολλοί τα ποδάρια τους από στραβοπάτημα λόγω βιασύνης και επειδή έχουν πέσει πολλές κοτρόνες βιαστικά και ασπούδαστα σε αυτό το θέμα, θα σας παρακαλούσα να προσέχετε γιατί τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν είναι φιλολογικά αλλά μάλλον καραμπινάτα πολιτικά! Αν όμως θέλετε να μιλήσουμε καθαρά πολιτικά ευχαρίστως!
ΥΓ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όντως μπορεί να πέταξε την πέτρα ορμητικά, δηλαδή με μια κίνηση που εμπεριέχει βία και στραβοπάτησε.. Δεν το αποκλείω.. Ποίημα είναι άλλωστε και είναι ωραίο να επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Δεν είναι επιστημονική εργασία.. Η δική σας όμως «βία» επί του θέματος με εκπλήσσει..
Αγαπητέ, το σχόλιό σου είχε πιαστεί στα νύχια του Ακισμέτ, το απελευθέρωσα και δημοσιεύτηκε. Εδώ αναδημοσιεύεις ένα κομμάτι του, αλλά δεν είσαι καλόπιστος (ή δεν είσαι επιμελής) διότι κόβεις το σημείο όπου λέω ότι «ας πούμε ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα» από το απόσπασμα της πέτρας. Και το ειρωνικό είναι πως στο υστερόγραφο λες κι εσύ το ίδιο, ότι δεν αποκλείεις να εννοεί ότι πέταξε την πέτρα με ορμή!
αναρωτιεμαι ποσες μερες πρεπει να παρει για να πεισθουν καποιοι αριστεροι πως ειναι δυνατον ο καρατζαφερης να πει κατι λογικο και ο Αλαβανος να πει κατι βλακωδες…
Με το απλό μου μυαλό λέω ότι δεν βάζεις την λέξη βία, δίπλα στην πολεμική. Δεν πάει. Εννοείται ότι η πολεμική έχει βία. Επομένως είναι πλεονασμός. Δεν νομίζω ότι ο ποιητής θα έκανε ποτέ τέτοιο λάθος.
Εκτός αν πούμε ότι είναι στο επίπεδο Βίσσυ, που λέει, τα δυό μου μάτια κλαίνε.Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να είναι μονόφθαλμη? χα..αχ (να πούμε και καμιά βλακεία, να γελάσουμε λίγο)
καλημέρα
Κύριε Sarant
Νιάου-νιάου στα κεραμιδιά ασφαλώς μπορεί να κάνει και ένας σκύλος που μιλάει ξένες γλώσσες, αλλά κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για γάτα.
Πολύ όμως το ρίξατε (όλοι) στον σοφολογιοτατισμό ενώ έπρεπε να ασχοληθείτε με το αν και κατά πόσο η παρερμηνεία (ή η ερμηνεία) του Ύμνου είναι επιτρεπτό να χρησιμοποιείται στην πολιτική λογοκαπηλεία.
Λές: «Αν και με δικαίωσαν οι εξελίξεις νιώθω περισσότερη θλίψη…»
Θεωρώ ότι «οι εξελίξεις» δεν σε δικαίωσαν.
φίλε Σοφιστή, εγώ έχω της Εμμονές, εσύ τη χάρη.
Δεν βλέπω καμία «δικαίωσή» σου μέσω κου Γεωργουσόπουλο, αντιθέτως…
Ο Παντελη Μπουκάλας, (τον θεωρώ εγκυρότερο του κου Γ.)
«…Στην καθαρευουσιάνικη «μετάφραση» το «βία» είναι επίρρημα, με υπογεγραμμένη. Αλλά πώς είναι στο ποίημα η λέξη, «βία» (δισύλλαβη) ή «βια» (μονοσύλαβη, άρα οξύτονη στο τονικό σύστημα και άτονη στο μονοτονικό); Οσες κριτικές εκδόσεις κοίταξα, γράφουν «βία», μάλιστα ο Στυλιανός Αλεξίου σημειώνει ότι το «όψη που με βία μετράει τη γη» είναι ιταλισμός, παράγωγος του «missurar la terra con lo guardo», για να επιβεβαιωθεί έτσι και εμμέσως ότι η «όψη» δεν είναι η μορφή αλλά το βλέμμα• αυτό μετράει τη γη (άλλος εκδότης, ο Δημήτρης Δημηρούλης, δίνει σε σημείωση την ερμηνεία τού «μετράει»: «αναμετρά, υπολογίζει, διερευνά με το μάτι»). Πώς μετρά τη σκλαβωμένη γη το βλέμμα της Ελευθερίας; Με πάθος, με λαχτάρα, με στέρεη αποφασιστικότητα, σαν να θέλει να την ελευθερώσει με μια ματιά, μια φλογισμένη ματιά, βίαιη, σαρωτική• γι’ αυτό και ο Πολυλάς μιλάει για την «ακαταμάχητη ορμή του αυτόνομου ελληνικού πνεύματος, οπού παρουσιάζεται εις τη φαντασία του ποιητή βγαλμένο από τα ιερά κόκαλα των προγόνων, με την ακονισμένη ρομφαία και με το μάτι οπού με βία μετράει τη γη, ως να εθαρρούσε ότι γλήγορα θα την κάμει δική του»
Στην α΄ έκδοση του Λεξικού Μπαμπινιώτη υπάρχει ξεχωριστό λήμμα «βια» με μοναδική παραπομπή στον Σολωμό• στη β΄ έκδοση τέτοιο ξεχωριστό λήμμα και παραπομπή δεν υπάρχουν. Αλλά το πρόβλημα είναι παλαιότερο. Στο Λεξικό Δημητράκου υπάρχει λήμμα «βια» με παραπομπή πάλι στον Σολωμό. Στο ίδιο Λεξικό ωστόσο στο λήμμα «όψις» υπάρχει επίσης παραπομπή στον σολωμικό στίχο, αυτή τη φορά όμως η κρίσιμη λέξη γράφεται σωστά: «βία»…. »
+ το γνωστό κείμενο του Νίκου Σαραντάκου, τον οποίο θεωρώ κι αυτόν αρμοδιότερο από τον κ. Γεωργουσόπουλο…
…αλλά βέβαια υπάρχει μέσα σε όλα αυτά και η υποκειμενικότητα ως προς την ερμηνεία, αλάθητος ουδείς, για παράδειγμα αυτό που αναρτήθηκε στο ιστολόγιό μου από τον κ. Λασκαράτο, με τον οποίο επίσης συμφωνώ.
Φίλε μου Ρο,
καλές οι εμμονές σου αλλά εγώ θα παραμείνω στις δικές μου..
Κατ αρχάς δεν έχει αμφισβητήσει κανείς ότι ο τόνος είναι όντως στο βία ούτε και ότι ο ύμνος είναι γεμάτος βία και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς εφόσον πρόκειται για μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση. Τάπαμε αυτά και κουράστηκα να τα ξαναλέω.. Λέμε για τη συγκεκριμένη λέξη στη συγκεκριμένη θέση που βρίσκεται. Ξαναδιάβασε σε παρακαλώ τη δική μου ερμηνεία στο ποστ και θα διαπιστώσεις ότι δεν διαφωνούμε και πολύ.. Δεν έχει σημασία όμως αυτό. Η θέση μου είναι πρωτίστως πολιτική:
Με κανέναν ερμηνευτή και φιλόλογο ολόκληρου του κόσμου, με καμία κυβέρνηση, καμία κατάσταση και κανένα θεό, ακόμα κι αν ο ήλιος αρχίσει να βγαίνει απ τη δύση και να βασιλεύει στην ανατολή Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 21 ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΒΙΑ ΤΩΝ ΜΠΑΧΑΛΑΚΗΔΩΝ!.-(τελεία και παύλα) Έλεος, σταματώ εδώ!
Θέλω όμως να σημειώσω ότι εγώ δεν καθορίζω τη θέση μου από το τι θα πει ο Γεωργουσόπουλος.. Διατύπωσα την άποψη μου καθαρά πολύ πριν αυτός μιλήσει.. Όμως θλίβομαι περισσότερο γιατί καθώς φαίνεται ο Γεωργουσόπουλος καθορίζει τη στάση πολλών άλλων. Διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη ότι πολλοί ετεροκαθορίζονται σε σχέση με τον Γεωργουσόπουλου. Ο,τι και αν πει αυτός, εκείνοι λένε ακριβώς τα αντίθετα.. Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοιο μένος εναντίον του.. Εγώ τον αντιμετωπίζω μόνο ως φιλόλογο και ως τέτοιον δεν μπορώ να τον διαγράψω επειδή διαφωνώ μαζί του πολιτικά.. Άλλωστε δεν είμαι φιλόλογος, δεν τον ανταγωνίζομαι και δεν διεκδικώ τα πρωτεία.. Απλώς μελέτησα τα έργα που παράθεσε και θεωρώ ότι έχει δίκιο. Και επέτρεψε μου να πω, με όλο τον σεβασμό μου στον Σαραντάκο, ότι τα επιχειρήματα του δεν είναι φιλολογικά (απαντώ πάρα πάνω) και δεν με πείθουν. Στα έργα του Σολωμού, στα περισσότερα, η λέξη βία έχει την έννοια της βιάσης.. Το ίδιο λέει και η δική μου λογική και αυτήν εκτιμώ περισσότερο.. (συγνώμη που θα το πω αλλά μήπως πρέπει να ξαναρίξεις χωρίς «βία» μια ματιά στο πόστ μου;)
Αγαπητέ Σοφιστή,
Κρίμα είναι να αφήσουμε το Διονύσιο Σολωμό στα χέρια του Αλαβάνου! Μιλάμε βέβαια για τον άκρατο λαϊκιστή που παρομοίασε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο με τον Αθανάσιο Διάκο («είναι εκεί μαζί με τον Αθανάσιο Διάκο»), για να αδράξει τους μελλοντικούς ψήφους 16χρονων. Επίσης για τον άνθρωπο που έκανε βουλευτή τον Ψαριανό (την πιο «γραφική» στην καλύτερη περίπτωση μορφή που έχει περάσει το κατώφλι του Κοινοβουλείου – μόνη αντιστοιχεία βέβαια μπορεί να βρεθεί μόνο με τη Σαρρή που κινητοποίησε το «αντίπαλον δέος» ΛΑΟΣ), που προτείνει σα λύση για την κρίση την πρόσληψη 200,000 υπαλλήλων στο δημόσιο αν θυμάμαι καλά κτλ κτλ. ας μη συνεχίσω καλύτερα 🙂
Το κείμενο του Γεωργουσόπουλου πολύ καίριο (όπως πάντα), και το δικό σας επίσης, αλλά έχω την αίσθηση ότι δίνεται αξία σε κάτι πολύ επιφανειακό. Αυτό ακριβώς το θόρυβο επιδιώκει ο εν-λόγω κύριος και του τον δίνεται νομίζω… φιλικά,
Επιτέλους το θέμα στη σωστή βάση. Σημασία δεν έχει πού μπαίνει η οξεία και ποιο το νόημα της λέξης. Σημασία έχει ότι ο Αλαβάνος χρησιμοποιεί τον εθνικό ύμνο σε μία συζήτηση για τη βία και την εγκληματικότητα στη σύγχρονη Ελλάδα. Ο Αλαβάνος, πρόεδρος ενός κόμματος του ελληνικού κοινοβουλίου, ούτε λίγο ούτε πολύ λέει «ας μη βιαστούμε να καταδικάσουμε τη βία. Εξάλλου κι ο εθνικός ύμνος είναι γεμάτος βία». Άραγε θα το έλεγε αυτό ο Αλαβάνος αν ξαναέπεφτε μία χειροβομβίδα σε στέκι μεταναστών; Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας μπορεί να το χρησιμοποιήσει αυτό το επιχείρημα για να δικαιολογήσει κάποια αστυνομική αυθαιρεσία;
Εδώ είναι το σχόλιο του Σολωμού:
http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=32&author_id=47
»Λάβε την καλοσύνην, Διδάσκαλε, να γύρης τ’ αυτιά σου εδώ πάνου, και μέτρα. Kάθε συλλαβή είναι ένα πόδι, και για μας και για αυτούς, όποιος και αν είναι ο στίχος όμως εσύ δεν ηξεύρεις να τα μετράς. Tο φωνήεν, με το οποίον τελειώνει η λέξη, χάνεται εις το φωνήεν, με το οποίον η ακόλουθη αρχινά όμως το προφέρω, επειδή έτσι με συμβουλεύει η τέχνη της αληθινής αρμονίας. Tο ια (βία), το εει (ρέει), το αϊ (Mάϊ) και τα εξής, όταν δεν είναι εις το τέλος του στίχου, δεν κάνουν παρά μία συλλαβή. Tο τιμή είναι ομοιοτέλευτο με το πολλοί, το κακός με το τυφλός, το εχθές με το πολλές. Tούτοι οι κανόνες έχουν κάποιες εξαιρέσεις, τες οποίες όποιος έχει καλά θρεμμένη με τους Kλασσικούς την ψυχήν του βάνει εις έργον, χωρίς τόσο να συλλογίζεται, εις την ίδιαν στιγμήν εις την οποίαν μορφώνει την ύλη. Πίστευσέ μου, Διδάσκαλε, η αρμονία του στίχου δεν είναι πράγμα όλο μηχανικό, αλλά είναι ξεχείλισμα της ψυχής μ’ όλον τούτο, αν φθάσης να μου αποδείξης ότι σφάλλω τους στίχους, θέλει γράψω των Iταλών και των Iσπανών, να τους δώσω την είδησιν, ότι τους έσφαλαν έως τώρα και αυτοί, και μη φοβάσαι να σου πάρω για την εφεύρεσιν το βραβείον, γιατί θέλει σε μελετήσω. Aλλά ποίος σου είπε να τσακίσης την λέξη θερι- σμένα; (στρ. 51) – Ποίος μου τόπε; το απόκρυφο της τέχνης μου και το παράδειγμα των μεγάλων. Άμετρα είναι τα παραδείγματα τέτοιας λογής, και θέλει σου τα αναφέρω όλα ένα ένα, όταν ανανοηθώ πως έχω καιρόν να χάσω. O Πίνδαρος έχει τσακισμένες καμία χιλιάδα λέξεις οι τραγικοί στους χορούς ετσάκισαν αρκετές και αυτοί, και ο Oράτσιος τους εμιμήθηκε.»
Ο Σολωμός δεν μιλάει για το νόημα του βία ή ρέει ή μάι, αλλά για το μέτρο και την αρμονία που έχουν στο ποίημα. Το πως πρεπει να διαβαστεί το ποίημα, όχι το τί σημαίνει. Με την ίδια τη λογική που παρουσιάζετε, θα ήταν το ρέει ρεεί και το μάι μαί. Αυτό είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς απο το κείμενο. Το οτι είναι βία σαν λέξη είναι σίγουρο. Ο Καρατζαφέρης είχε δηλώσει πως είναι βια και όχι βία, που είναι λάθος. Το ποιά απο τις δύο έννοιες έχει είναι υπο συζήτηση. Ακόμα και αν σημαίνει βιασύνη, υποδηλώνει ορμή, δύναμη, βία. Το άν είναι ένα κειμενο επαναστατικής βίας ο εθνικός ύμνος το βλέπει και το κρίνει ο κάθε ένας, αρκεί να τον διαβάσει όλο.