Μερικές φορές, όπως σήμερα που μοσχοβολάει ο Μάης του αγώνα και του έρωτα, νιώθουμε ότι για το ξεπέρασμα της κρίσης είναι περισσότερο απαραίτητα κάποια ανθρώπινα μέτρα παρά οικονομικά.. Τέτοια «μέτρα» προτείνει η Τίνα Καν από την Κρήτη που μου έστειλε τα πάρα κάτω λόγια:
Πρωτομαγιά..
«Όλα διαφαίνονται κατηφή και μαύρα, ή μάλλον εμείς αρχίσαμε να βλέπουμε πλέον πιο καθαρά τα αποτελέσματα όλης αυτής της ασυδοσίας που μας διέπει χρόνια τώρα; Είχαμε χάσει τη ταυτότητα μας και τον προορισμό μας. Ζούσαμε για να δανειζόμαστε και να αγοράζουμε, να μας πουλάνε και να αγοράζουμε ο,τι δε μπορούσε η ζωή σε συναίσθημα να μας καλύψει. Ήμασταν ένα αέναο shopping therapy με καμιά ουσιαστική γιατρειά. Αντιθέτως ολοένα και πιο βαθειά βουτούσαμε στο βούρκο της ανελέητης και αδυσώπητης χρηματοπίστωσης και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε χωρίς να ξέρουμε πια αν υπάρχει γυρισμός ή τι μέλλει γενέσθαι.
Ανησυχώ. Η καθημερινότητα μας προετοιμάζει το αύριο των παιδιών μας. Αποφεύγουμε τα απλά έστω ατοπήματα για την καταστροφή του πλανήτη μας, ή είμαστε ευαισθητοποιημένοι μόνο στη θεωρία, χωρίς να χαλάμε τη ζαχαρένια μας για να κάνουμε πράξη αυτά που οφείλουμε; Χρειάζεται αλλαγή σε όλα για να νιώσουμε τη μυρωδιά του Μάη και της άνοιξης. Αλλαγή κυρίως στο σύστημα που χωλαίνει. Στο τρόπο και ρυθμό ζωής. Στις αξίες που χάθηκαν. Στην ζωή που μας ρουφάει στην καθημερινότητα και στη μάχη για επιβίωση και αποπληρωμή δανείων και καρτών χάνοντας το ουσιαστικό και το ωραίο της. Ξεχνάμε να χαζέψουμε το χρώμα του ουρανού, να μυρίσουμε ένα λουλούδι, να χαμογελάσουμε σε ένα παιδί, να κλείσουμε τα μάτια και να αφουγκραστούμε τον άνεμο, να τον αφήσουμε να χαϊδέψει το πρόσωπο μας, να αγγίξουμε κι εμείς τον άλλο στη πλάτη με νόημα και συναίσθηση και να του πούμε: Πως είσαι σήμερα;
Αλήθεια εσείς πραγματικά πως είστε σήμερα;»
Τίνα Καν.
Δόξα τω Θεό! Καλά!
Καλό Μήνα
Εγω μεγαλωσα στον Πειραια,πριν απο πολλααα χρονια,σε εποχες δυσκολες,αλλα απο τη στιγμη που ειχαμε ενα πιατο φαι καιενα κεραμιδι πανω απ το κεφαλι μας,ολα καλα.
Η ζωη κυλαγε ηρεμη και οι ανθρωποι,περπατουσαν αργα και μιλαγαν σιγα.
Τα παιδια,εμεις δηλαδη,παιζανε ελευθερα στις γειτονιες,εξω απ τα σπιτια τους,και οι δρομοι,ηταν ελευθεροι απ τον καρκινο,που ειναι το αφιτοκινητο.
Οι θαλασσες ηταν καθαρες,και οταν πηγα μια φορα στον Ωροπο,ηταν εκδρομη,με λεωφορειο πηγα,σε ενα μακροβουτι θυμαμαι,η θαλασσα ελαμπε,και εβλεπες απιστευτα μακρυα.
Σημερα υπαρχουν λεφτα,αλλα δεν υπαρχουν παιδια,ουτε δρομοι πια,για να παιξουν οσα υπαρχουν.Και τα αφιτοκινητα,εχουν καταλαβει τα παντα και εχουν καταστρεψει τη συνοχη της πολης και των ανθρωπων,αφου δεν νπορουν να ολησουν πια μεταξυ τους.
Και η διαφορα μεταξυ πλουσιων και φτωχων,που ειναι πια πολυ μεγαλη,εχει σαν αποτελεσμα την εξαρση της εγκληματικοτητας,που κανει τον κοσμο,να κλεινεται στα σπιτια του και να βαζει σκυλους και σιδερα γυρω του.
Τι να την κανω λοιπον τετοια «προοδο»,που δεν αφηνει τον ανθρωπο να τη χαρει;
Το να είσαι πλούσιος, σαν τον μεγάλο Διογένη το Κυνικό, είναι να έχεις λίγο περισσότερα από όσα χρειάζεσαι. Το να είσαι πτωχός, σαν τον φουκαρά τον Ωνάση, είναι να έχεις λιγότερα από όσα χρειάζεσαι.!.. Αναμφίβολα το ξεπέρασμα της κρίσης (υπάρχει άραγε;) είναι συνάρτηση δύο μεταβλητών, του «πόσα βγάζεις» και «πόσα χρειάζεσαι».!.. Αν μπορείς να ξεχωρίσεις τις επιθυμίες σου σε «χρειάζομαι» και «θέλω» τότε θα δεις ότι μένει πολυυυυυύς καιρός για να απολαύσεις την μαγεία των συναισθημάτων που είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ.