Τώρα που όλα πάνε μια χαρά στον τόπο μας και στη ζωή μας, ε, ας κοιτάξουμε και λίγο τα προσωπικά μας ρε γαμώτο..
Που λέτε λοιπόν στο ίντερνετ η Ελλάδα αναστενάζει όπως θάλεγε και ο Σαββόπουλος.. Στο Facebook τσιγάρα, καλαμπούρια, μουσικές.. Μια νέα μορφή επικοινωνίας, έχει ανθίσει και αναπτύσσεται αλματωδώς και παγκοσμίως.. Άλλοι τη λένε απλώς διαδικτυακή εγώ την λέω απλώς εικονική.. Πρόκειται για μια μορφή διαπροσωπικής επικοινωνίας με μαζικές διαστάσεις και εξηγούμαι. Ο καθένας μπορεί πλέον να ανοίξει ένα παράθυρο διαπροσωπικής επικοινωνίας σε εκατοντάδες ή και χιλιάδες άλλους οπουδήποτε στον κόσμο.. Ένας προς όλους! Μια πραγματική επανάσταση όπου όλοι μπορούν να επικοινωνήσουν με όλους, να μιλήσουν με όλους με μοναδικά προσόντα ένα «προφίλ» και λίγες τραβηχτικές φωτογραφίες ή μονάχα και μ ένα ποτήρι με καλό κόκκινο κρασί.. Ο πόλεμος για τη απόκτηση «φίλων» έχει αρχίσει και πλέον φουντώνει ανελέητος..
Δεν θα μιλήσω για τους πάσης φύσεως ύποπτους που κατακλύζουν τα σκοτεινά δρομάκια του ίντερνετ και του τσάτ και εμπίπτουν στην κατηγορία του κοινού ποινικού δικαίου.. Με ενδιαφέρουν οι πάσης φύσεως ανύποπτοι που άνοιξαν ένα παράθυρο επικοινωνίας είτε λόγω μόδας, είτε για να βρουν παλιούς φίλους και γνωστούς, είτε για να βρουν στον εικονικό κόσμο ό,τι δεν βρίσκουν στον πραγματικό.. Από την απλή κουβεντούλα, την παρεούλα και τη συντροφιά, μέχρι την πιο ουσιαστική επαφή και επικοινωνία, την καλή γνωριμία, το καλό «πακέτο», το φλερτ, ακόμα και τον έρωτα και κυρίως μια αίσθηση αναγνώρισης και επιβεβαίωσης.. Δεν λείπει φυσικά και το κουτσομπολιό μέσα από το «κρυφοκοίταγμα» στους «τοίχους» και στις ζωές των «φίλων».. Κάθε «αρχική» σελίδα έχει μετατραπεί σε ένα στέκι καθημερινής συνάντησης «φίλων» με παιχνίδια, μουσικές και ευφυολογήματα, σε μια καθημερινή «αγορά» σχέσεων κι όλα αυτά είναι πολύ ανθρώπινα και θεμιτά, θεάρεστα και ευλογημένα θα έλεγα, αν θα μπορούσαν να είχαν και μια συνέχεια στην πραγματικότητα που βρίσκεται έξω απ την οθόνη.. Γιατί χωρίς αυτή τη συνέχεια τα πράγματα μοιραίως εξελίσσονται τουλάχιστον απρόβλεπτα. Όπως το παράδοξο του «μη αναμενόμενου αποτελέσματος» που θα έλεγε και ο Βέμπερ.. Τελικά αποδεικνύεται ότι ο εικονικός χώρος είναι πολύ πιο αποκαλυπτικός, απαιτητικός και ανελέητος από τον πραγματικό..
Ζούμε σε πολύ σκληρούς καιρούς. Δεν μας πειράζουν οι δυνατοί βοριάδες, αλλά οι νοτιάδες είναι πολύ ύπουλοι.. Οι κοινωνικές σχέσεις πλήττονται από μια βαθειά και παρατεταμένη κρίση που αντανακλάται και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και επιλογές. Κυριαρχούν η έντονη εμπορευματοποίηση, εφόσον όλοι μας προκειμένου να υπάρξουμε στην κοινωνία της αγοράς, κάτι προσπαθούμε να «πουλήσουμε» και πρωτίστως τον εαυτόν μας, ο άκρατος ατομικισμός που οδηγεί σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό που θυμίζει το «ένας εναντίων όλων» του Χόμπς, το διαρκές άγχος και ανασφάλεια, η αβάστακτη μοναξιά, η έλλειψη χρόνου για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία.. Έτσι, το Facebook έχει πλέον εξελιχθεί σε ένα καθημερινό καταφύγιο επικοινωνίας. Μόνο που αντί να προσφέρει διέξοδο στο αδιέξοδο, συνήθως, οδηγεί στο αδιέξοδο. Αργά ή γρήγορα, αν η εικονική σχέση δεν θεμελιωθεί στον πραγματικό χώρο, είτε θα εξατμιστεί εξαντλημένη, είτε θα αφήσει μικρά ή μεγάλα πληγώματα και ρηχές ή βαθιές χαρακιές πίκρας και απογοήτευσης.. Όλα κυμαίνονται αναλόγως την «επένδυση» που θα κάνει ο κάθε «φίλος» και αναλόγως την ανασφάλεια και το μέγεθος του «εγώ» με το οποίο συνοδεύει αυτήν την «επένδυση».. Το πώς και γιατί δημιουργείται αυτό το αδιέξοδο θα προσπαθήσω να το περιγράψω στην επόμενη ανάρτηση..
Η συνέχεια ΕΔΩ
Σκέφτομαι πως ίσως να μην εξελίχθηκε σε «καταφύγιο επικοινωνίας» το f/b αλλά να ήταν αυτός ο ρόλος του από την αρχή καθώς η ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία είναι το ίδιο ισχυρή με το ένστικτο της επιβίωσης και η τεχνολογία δεν έχει άλλο σκοπό παρά να υπηρετεί τις ανθρώπινες ανάγκες. Το «ευτυχώς» ή «δυστυχώς» δεν το αναφέρω γιατί δεν έχει να κάνει με το μέσο (π.χ. με το f/b) αλλά με την κουλτούρα των ανθρώπων που το χειρίζονται
Δεν νομίζω ότι είναι τόσο η εμπορευματοποίηση (αυτή είναι για τα «ψώνια» ) όσο η αβάστακτη μοναξιά για πολλούς οι οποίοι δεν γίνονται αποδεκτοί από το κοινωνικό περίγυρο, βλέπεις στο διαδίκτυο δεν υπάρχει χρώμα, θρησκεία, ηλικία, πολιτικά φρονήματα, αναπηρία ακόμα και σαν ‘ποτήρι’ γίνεσαι αποδεκτός.
Για πολλούς είναι και μια μορφή ψυχανάλυσης και μάλιστα με το αζημίωτο δεν είναι δα και λίγο!
Δεν λέω ότι είμαι υπέρ δεν συγκρίνεται η ανθρώπινη επαφή με την εικονική αλλά δυστυχώς όλοι έχουν γίνει τόσο καχύποπτοι που δεν τολμάς να πεις ούτε καλημέρα στον γείτονα σου. Εγώ το κάνω συχνά και με κοιτάζουν λες και είμαι από άλλο πλανήτη τι να πω το βρίσκω άκρως διασκεδαστικό στην πραγματικότητα όμως είναι λυπηρό.
Θα μπορούσα να πω πως το Facebook είναι ο μοντέρνος τρόπος «ένωσης κουκκίδων» .. Είναι όμως αυτό;
Συνάντηση διαφορετικών ανθρώπων που είτε γνωρίζονται μεταξύ τους ή γνωρίζουν κάποιον ο οποίος γνωρίζει κάποιον άλλον-σε ένα δίκτυο κοινωνικών επαφών;
….όπως γράφει ο Γάλλος βιβλιοκριτικός Πιερ Ασσουλίν, ο ορισμός του ουσιαστικού facebook είναι: «δημοφιλής ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο που επιτρέπει την κοινωνικοποίηση»….
Γιατί δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κοινά ενδιαφέροντα κι απλά «εκμεταλλεύονται»…. (με την καλή έννοια που λέει κι ο Ψινάκης) το facebook για να μοιραστούν και να αναπτύξουν περαιτέρω τα ενδιαφέροντα τους….
Και ποια είναι αυτά; Μου λες; Μπορεί όμως κανείς να πει με σιγουριά, πόσο ξεκάθαρα σαφές είναι αυτό…;; κι αν στην επικοινωνία μας μέσα από το Facebook, ασκούμε την φαντασία και τον οραματισμό….
Το δηλώνεις: ενδιαφέρομαι για: Άντρες, Γυναίκες.
Ψάχνω για: Φιλία, Ραντεβού, Σχέση , Δικτύωση …..ή δε λες τιποτα….
Απίστευτοι οι συνδυασμοί!!!!!!!!!!………όλα τα’χει ο μπαχτσές!!!!! Άλλωστε είπαμε υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης …………μονο που η αξία της ξεπερνά τα 15 δισ. δολάρια!!!!!
Το κουτσομπολίστικο που το πας; Το’χουμε… να πω πως δεν το’χουμε; Το status του Facebook σου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζεις ανά πάσα στιγμή τι αισθάνεται και τι κάνει κάθε μέλος «της παρέας»….
Ας ρίξουμε μια πιο ξεκάθαρη ματιά τριγύρω μας …δε διαφοροποιείται σε τίποτα το εν λόγω «κοινωνικό δίκτυο»…
Άντε για μένα το Facebook είναι άλλη μια «κοινωνική δικτύωση»… .αλλά για τον απέναντι είναι; … κι αν είναι …πως την αντιλαμβάνεται ο άλλος αυτή τη δικτύωση….. οι « πάσης φύσεως ανύποπτοι που άνοιξαν ένα παράθυρο επικοινωνίας είτε λόγω μόδας, είτε για να βρουν παλιούς φίλους και γνωστούς, είτε για να βρουν στον εικονικό κόσμο ό,τι δεν βρίσκουν στον πραγματικό».
Τι κρύβεται πίσω απ αυτό; ……. είναι μόνο αυτό;
Τι μας ωθεί όμως όλους εμάς στο login…η έλλειψη κοινωνικότητας, η αδυναμία κοινωνικοποίησης, ή μήπως η αδυναμία επικοινωνίας …Είναι και το πανεύκολο πάτημα των κουμπιών ενός πληκτρολογίου, που στην παραμικρή δυσκολία δεν έχεις παρά να πατήσεις ένα οff και αβίαστα και άνευ κόπου να αποφύγεις το πρόβλημα…..
Μήπως παραμυθιαζόμαστε ότι διεκδικούμε χωρίς να χρειάζεται να δώσουμε τον παραμικρό αγώνα;
Μπορείς, να αντικαταστήσεις τα λόγια …τη ζεστασιά της επαφής με τον ήχο του πληκτρολογίου;
Ίσως αν αρκεστείς στο γεγονός πως το εύρος της δικτυακής κοινωνικότητας είναι σημαντικότερο από την ουσία της πραγματικής επαφής!! Της πραγματικής ζωής κι προτιμάς να βλέπεις τη ζωή απ το παράθυρο….
Σ’ αυτό ακριβώς έγκειται ο προβληματισμός μου …
Μιλάμε για μια εικονική πραγματικότητα… φανταστείτε λοιπόν έναν πολυχώρο, όπου έχεις τη δυνατότητα να τον επισκέφτεσαι αυτόματα, οποιαδήποτε στιγμή του εικοσιτετραώρου. Συναντάς λοιπόν ένα σωρό συντροφιές, που αν έχεις διάθεση περνάς και τους λες κι ένα γειά κι αν είσαι και στα πάνω σου τους βάζεις και κανένα τραγουδάκι να ακούσουν… άσε που αν πηγα… Διαβάστε περισσότεραίνεις και κάποιον από κανένα τραπέζι γειτονικής παρέας, του κλείνεις το μάτι με κάποιο αίτημα φιλίας. Αυτό είναι το σκηνικό του ιντερνετ! μα αυτό είναι μόνο το αποτέλεσμα κι όχι το αίτιο του επικοινωνιακού μας επιπέδου. Το ιντερνετ με τον κάθε τύπου-facebook, χώρο του, είναι απλώς ένα εργαλείο… οι χειριστές τους είναι άλλοι: μοναξιά, ματαιοδοξία, επιδεικτικότητα, απελπισία, ανάγκη προσέγγισης, χάσιμο ώρας… Απλός τρόπος επικοινωνίας είναι το κάθε facebook. Το πώς εμείς τον χρησιμοποιούμε άπτεται στην δική μας ικανότητα εκμετάλλευσής του ως μέσον. Και ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πως το να λιώνει κάποιος στην τηλεόραση είναι πιο εποικοδομητικό? Και ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πως οι φιλικές συναντήσεις στις καφετέριες είναι πιο ειλικρινείς? Και ποιος μπορεί να πει πως σε ένα κλαμπακι θα μπορέσεις να πεις περισσότερα πράγματα? Πόσες φορές στην πραγματική ζωή μας δεν κάναμε λάθος εκτιμήσεις ανθρώπων και καταστάσεων? Μια μικρογραφία της έξω ζωής είναι και το internet. Φυσικά είναι σημαντικό να μπορείς να δεις τον άλλον, να μπεις στην ματιά του, να ακουμπήσεις το χαμόγελό του, να νιώσεις την αύρα του…αλλά ποιος είπε ότι αυτό το αποκλείει το ιντερνετ και ποιος λέει ότι όλοι που βρίσκονται στο νετ είναι μονο άγνωστοι μεταξύ τους? Η ουσία είναι να μην μείνεις μονο σε αυτό!! Αλλά να ζήσεις τη ζωή και τους …ανθρώπους της! …κι ας τους έχεις «συναντήσει» και στο ιντερνετ!!
συμφωνώ μαζί σου, μα βάλε μέσα και την ανάγκη επικοινωνίας κάποιων ανθρώπων με διιαίερη συστολή τα «συσταζούμενα» ή «σεβαστικά» παιδιά ιδία της γενιάς μας που για τους δικούς τους λόγους δεν απενοχοποιήθηκαν και δεν πέρασαν εύκολα στην ανθρώπινη επικοινωνία που ήταν εύκολη στα της δικιάς μας νιότης πρώτα χρόνια. βρήκανε λοιπόν το συγκεκεριμένο τρόπο επικοινωνίας, το χαίρονται σα μικρά παιδιά, δεν έχουν το φόβο της έκθεσης και ίσως να βρίσκουν ένα τρόπο να ξορκίσουν τους δαίμονές τους. φαντάζομαι δε πως αρκετοί εκ των παρεπιδημούντων ψυχολόγων και ψυχιάτρων θα βλέπουν μα μειώνονται δραματικά τα ραντεβού τους…..
Ολοι,δικηο εχετε.Και τελικα,ολα κρινονται εκ του αποτελεσματος.
Απο τη στιγμη,που οι ανθρωποι τη βρισκουν με το παραμυθι αυτο,ποιος νοιαζεται;
Ποιος ειμαι εγω,που θα τους κρινω;
Αν δεν υπηρχε αυτη η διεξοδος,οχι μονο για τους συνεσταλμενους,αλλα και για τους ικονομικα λιγους,φανταζεστε τι θα μπορουσε να γινει;
Παντως,το να βγουνε στους δρομους,με ανοιχτες αγκαλιες,αποκλειεται.
Θα μπορούσαν και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης να υποκαταστήσουν την πλατεϊτσα του χωριού. Στο κάτω κάτω δεν μένουμε όλοι πια στι ίδιο χωριό, ούτε κάνουμε τις ίδιες δουλειές, ούτε μοιραζόμαστε κοινά ενδιαφέροντα. Όποιος δεν πουλάει τον εαυτό του, πουλάει κάποιον άλλο. Όλοι πωλητές είμαστε. Νομίζω ότι τίποτα δεν βλάπτει αρκεί να διατηρείται μια επαφή με την πραγματικότητα και να μην ζούμε εικονικά.
Η ανάγκη για προσωπική επαφή έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια που έχουμε ρίξει όλο το βάρος στην καριέρα, στη συλλογή
χρήματος, στην απόκτηση όλο και περισσοτέρων αγαθών και όχι
μόνο. Μ΄αυτά λοιπόν φτάσαμε στο 2009 να αποζητάμε μέσω του
διαδυκτίου αυτό που λείπει απ΄τη ζωή μας, δηλαδή αναγνώριση,
επαφή, επικοινωνία, φλερτ και άλλα. Η δικιά μας γενιά βέβαια,
οι περισσότεροι, έχουμε μεγαλώσει αλλιώς, με βάσεις, με αρχές,
με αγάπη και πολλοί λίγοι είναι αυτοί που θα «λοξοδρομίσουν».
Συμφωνώ μαζί σου. Διεκδικούν στον εικονικό χώρο τη θέση που
δεν τους δίνει ο πραγματικός. Πέρα για πέρα αληθινό.
Στην πραγματική ζωή οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε τις
σχέσεις φορώντας ένα πέπλο μυστηρίου, φοβόμαστε να μιλήσουμε
ανοιχτά, δεν τολμάμε να ρισκάρουμε-ούτε στα ρηχά- και προσποιού-
μαστε ότι όλα είναι καλά, ενώ η αλήθεια είναι τρομακτικά δια-
φορετική. Εδώ λοιπόν έρχεται η τεχνολογία όπου όλοι δε φοβόμαστε
πια να κάνουμε φίλους και φυσικά δεν προσποιούμαστε και λέμε τα
πράγματα με το όνομά τους. Και, εδώ, βρίσκεται η αόρατη παγίδα,
που αν πέσουμε μέσα, χαθήκαμε! Η μαγκιά όμως, βρίσκεται έξω,
στον αέρα -που αν και τονέχουμε μολύνει τον έχουμε ανάγκη- στους
δρόμους, στη διπλανή πόρτα, στο καφέ της γειτονιάς,στους κολλη-
τούς μας, στις αγάπες μας, στις αλήθειες μας, στη ζωή..
Αυτή είναι η άποψή μου στο θέμα σου και σ΄ευχαριστώ που μου
έδωσες την ευκαιρία να την εκθέσω..