Βαθιά ανακουφισμένος εμφανίστηκε ο σκιώδης εκπρόσωπος της κυβέρνησης στο mega Μανώλης Καψής ο οποίος, προσποιούμενος τον δημοσιογράφο, έδωσε συγχαρητήρια στην αστυνομία για τη δράση της και επισήμανε σε όλους τους τόνους ότι όλα ήταν καλύτερα από πέρσι.. Ήδη ο υπουργός προστασίας κος Χρυσοχοίδης, που θέλει να γίνει και δήμαρχος των Αθηναίων, είχε δώσει την απαραίτητη γραμμή στα διαπλεκόμενα ΜΜΕ: Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να διαλυθεί το κράτος. Δεν θα ανεχθούμε επανάληψη σκηνικού τρόμου στις πόλεις. Δεν θα παραδώσουμε την Αθήνα σε βανδαλισμούς. Δεν θα επιτρέψουμε εκμετάλλευση της μνήμης του αδικοχαμένου Αλέξη. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε όλα αυτά που επιτρέπαμε πέρσι.. Ούτε και θα βγούμε να καταγγείλουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στους διεθνείς οργανισμούς το πόσο ανίκανη είναι η κυβέρνηση και πόσο αδύναμο είναι το ελληνικό κράτος όπως ακριβώς κάναμε πέρσι..
Γιατί άλλο πέρσι και άλλο φέτος.. Πέρσι η διαπλεκόμενη δημοσιογραφία μιλούσε για «εξέγερση» της νεολαίας και του λαού. Μόνο ο Πρετεντέρης δεν είχε πάρει το σφυρί και το δρεπάνι για να κατέβει στους δρόμους.. Φέτος μιλούν για βανδαλισμούς αντεξουσιαστών που υποκινούνται από διεθνή κέντρα. Πέρσι υπήρχε αστυνομοκρατία με την αστυνομία να ..παρακολουθεί απ τη γωνία έχοντας σαφείς πολιτικές εντολές μη επέμβασης. Φέτος το κράτος είναι σοσιαλιστικό με την αστυνομία να κάνει εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις σε όλη τη χώρα. Θεσσαλονίκη, Κόρινθος, Πάτρα, Ηράκλειο, Λάρισα, Γιάννινα, Ρόδος, Ξάνθη. Πέρσι ο μπάτσος δολοφόνησε με ένα πιστόλι τον μικρό Αλέξη. Φέτος οι μπάτσοι παίρνουν φόρα και πέφτουν με τις μηχανές τους πάνω στους διαδηλωτές προμελετημένα και αδίστακτα λες και δεν δολοφονούν οι μηχανές αλλά μόνο τα πιστόλια.. «Ήταν μία αναίτια δολοφονική επίθεση. Οι μηχανές της Αστυνομίας έπεφταν με μεγάλη ταχύτητα πάνω στους διαδηλωτές». Έτσι περιγράφουν αυτόπτες μάρτυρες τη στιγμή που η 55χρονη Αγγελική Κουτσουμπού παρασύρθηκε και χτυπήθηκε σοβαρά από μοτοσικλέτα της Αστυνομίας. Πέρσι η διαπλεκόμενη δημοσιογραφία θα ζητούσε επιμόνως την παραίτηση του υπουργού και του πρωθυπουργού ως απολύτως υπεύθυνους που αμόλυσαν τους μπάτσους απ τα λουριά τους.. Φέτος τους δίνει συγχαρητήρια. Πέρσι η αστυνομία λέγονταν αστυνομία. Φέτος λέγεται προστασία του πολίτη. Πέρσι κυριαρχούσε ο τρόμος ο οποίος προβάλλονταν με αλλεπάλληλες ζωντανές συνδέσεις και καταιγιστικά έκτακτα δελτία που κάλυπταν αδιάκοπα τα εκτεταμένα επεισόδια. Φέτος κυριαρχεί η εκτεταμένη σιωπή για τα επεισόδια. Πέρσι κυριαρχούσε η «βαρβαρότητα». Φέτος ο «σοσιαλισμός».. Τι τα θες φίλε μου Αλέξη.. Και σένα μια επέτειο σε κατάντησαν..
S O F I S T I S 
Φίλοι μου θεωρώ πολύ φυσιολογικό στην Ελλάδα να υπάρχουν μονόπλευρες ευαισθησίες. και εξηγούμαι, η Ελλάδα δεν πέρασε Κομμουνισμό, πέρασε όμως μια εφταετία Δεξιάς Χούντας. Πράγμα που σημαίνει οτι πάντα μέσα μας θα βασιλεύει ο φόβος μη μας πούνε Φασίστες. Αν για παράδειγμα ήμασταν Πολωνοί, θα θυμόμασταν όλοι με θαυμασμό τον Λεχ Βαλέσα και ούτε που θα θέλαμε ν’ακούσουμε περί αριστεράς. Έχει να κάνει λοιπόν αυτή η στάση με την ιστορία του κάθε τόπου. Έτσι λοιπόν μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, έχει τη «νομιμοποίηση» να ρίξει μερικές «ψιλές» παραπάνω. Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Πρέπει τελικά να πέφτουν αυτές οι ψιλές; Εδω νομίζω οτι οι «αριστερές» μας ελληνικές ευαισθησίες μας παγιδεύουν. Πάντα θα θυμομαστε τους αγώνες του Πολυτεχνείου, αλλά πως να το κάνουμε, οι πανεπιστημιακές σχολές είναι χώροι γνώσεις και έρευνας, κι όχοι χώροι πολιτικων σκοπιμοτήτων, κι όποιος με χουλιγκανικό τρόπο τις καταστρέφει, πρέπει να τρώει τις «ψιλές» του και να συλλαμβάνεται, τόσο απλά!
Στη σύγκριση πέρυσι με φέτος ξέχασες να αναφέρεις ότι πέρυσι κάηκε η Αθήνα.
Πέρυσι κάηκε η Ομόνοια. Φέτος το Σύνταγμα. Απλά δεν αναφέρθηκε από τα ΜΜΕ. Βλέπεις άλλο 20 μαγαζιά στην Ομόνοια επί δεξιάς και άλλο 20 μαγαζιά στο Σύνταγμα επί Σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ!!!
Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΖΑΝΙ ΠΟΥ ΒΡΑΖΕΙ
ΕΥΓΕΝΙΑΣΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Το Πολυτεχνείο και γενικά όλη περιοχή Πατησίων και Γ΄ Σεπτεμβρίου πάλλεται. Διαδηλώσεις. Ομάδες αναρχικών. Ομάδες νεαρών θα αποτίσουνε ένα φόρο τιμής στον Αλέξη(25 Ιουνίου 1993-6 Δεκεμβρίου 2008).Τον Αλέξη που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ Όλοι είχαμε παγώσει και σοκαριστήκαμε όταν σκοτώθηκε. Παιδί των Βορείων Προαστίων κι όχι των Εξαρχείων χωρίς καμία σχέση με την προβαλλόμενη εικόνα του οργισμένου νεαρού των Εξαρχείων. Σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, ίσως της πιο συναρπαστικής γενιάς που γνώρισε ο πλανήτης. Ναι !δεν θα περάσει έτσι η επέτειος του θανάτου του. Δεν ξεχνιούνται τα δεκεμβριανά.
Βράδυ Πέμπτης. Ένα τεράστιο φεγγάρι παρακολουθεί από ψηλά τις λιγοστές ομάδες νεαρών. Των νεαρών που δεν φοβούνται να βγουν και να φωνάξουν ότι η πολιτεία ξέχασε τον Αλέξη. Τα λεωφορεία της Αστυνομίας έκλεισαν τις προσβάσεις από την Αλεξάνδρας, την Πατησίων από την Γ΄ Σεπτεμβρίου .Μέσα από τα σίδερα του Πολυτεχνείου βλέπουμε κάποιες σκιές. Μιλάνε χαμηλόφωνα με τους απέξω .Οι ειδικές δυνάμεις, οπλισμένοι σαν αστακοί, παρακολουθούνε σε μικρή απόσταση, σαν φάλαγγα, την διαδήλωση των αναρχικών. Ο απλώς κόσμος παρακολουθεί από κοντά ,έξω από την πορεία ,τα γεγονότα. Οι καταστηματάρχες μαζεύουνε ,κλείνουν πόρτες, αδειάζουν βιτρίνες και σφραγίζουν τα μαγαζιά τους.
Οι νεαροί, ντυμένοι στα μαύρα ,κρατάνε μαύρες σημαίες και καδρόνια. Ελάχιστα είναι τα κορίτσια στην πορεία. Στους περισσότερους νέους οι γονείς δεν ξέρουν που θα πάνε τα παιδιά τους το βράδυ. Τα συνθήματα πέφτουνε ρυθμικά. Οι ειδικές δυνάμεις κρατάνε τις ντιασφυξιογόνες μάσκες για ώρα ανάγκης. Οι νέοι δεν έχουν τίποτα για να τους προστατέψει. Η εικόνα τους, αναμοχλεύει στην μνήμη μας τα ερωτηματικά που είχαμε σχετικά με τον ρόλο των ειδικών δυνάμεων. Θα προστατέψουνε ή θα ανάψουν φυτίλια στην φορτωμένη ατμόσφαιρα; Εμείς ,οι περαστικοί και η μη συμμετέχοντες στην πορεία τους κοιτάζουμε και θυμόμαστε τα περσινά. Τα δακρυγόνα και τα Μολότοφ θα πέσουνε πάλι; Πάλι θα καούνε περιουσίες;
Πέρσι είχα γράψει: Ακούω την βουή από τα ουρλιαχτά παιδιών /
άλλοθι καιροσκόπων ανδρών. Πέρσι ήταν κυβέρνηση της Ν.Δ .Σήμερα ,με την πράσινη κυβέρνηση τι θα γίνει; Θα πρυτανέψει η λογική και η σύνεση; Είναι επικίνδυνοι αυτοί οι νέοι για τις κυβερνήσεις ;Τα ΜΑΤ θα κάνουνε σωστά την δουλειά τους: Ελπίζω και εύχομαι ολόψυχα να μην πούνε «Ελάτε αν σας βαστάει τσογλάνια» ( είναι τα λόγια του Επαμεινώνδα Κορκονέα πριν ευθυγραμμίσει την κάννη του με την καρδιά του παιδιού απέναντι.).;Ελπίζω και εύχομαι να μην ξαναπαγώσουνε οι ψυχές μας. Να μην ξαναζήσουμε θανάτους αθώων παιδιών.
όσο καλλιεργούμε περιθώριο γύρω από τη βολεμένη ζωούλα μας, όσο αφήνουμε συνανθρώπους μας να αποκλείονται κοινωνικά και ΔΕΝ αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, τόσο οι “απορίες” για επεισόδια χρόνο με το χρόνο θα αυξάνονται. Και πάντα θα φταίνε οι …άλλοι!!!
Διόλου δεν απέχουμε από τη Μαρία Αντουανέτα και τη λογική του «ας φάνε παντεσπάνι αφού δεν έχουν ψωμί»
Αγαπητοί, είναι απλό το θέμα: το sequel είναι πάντα υποδεαίστερο του αυθεντικού, πως να το κάνουμε; είναι λίγο βαρετό: φωνές, μολώτοφ, κανένας κάδος, καμιά σημαία, εγώ προσωπικά το είχα ξαναδεί το έργο κι έτσι άλλαξα κανάλι και είδα μια ταινία, σόρρυ. Νομίζω κι η αστυνομία άρχησε να βαριέται.
Σοβαρά πάντως: προτείνω στους αγωνιστές να ανανεώσουν λίγο το πρόγραμμα: να βάλουν καμιά συντρόφισσα να βγάζει τα ρούχα, κανένας ζογκλέρ θα δούλευε επίσης καλά ενδιάμεσα, βρείτε κάτι πρωτότυπο ρε παιδιά, αλλιώς δεν μπορείς να τον κρατήσεις τον τηλεθεατή!
Ούτε με τις κουκούλες ούτε με τις γραβάτες
Ξανά το δίλημμα, στο ίδιο ποτάμι της ιστορίας ο άνθρωπος, πιασμένος στα δίχτυα δυνάμεων που αδυνατεί να καταλάβει, που υφαίνονταν εκείνο το μικροσκοπικό δευτερόλεπτο, όταν τόλμησε, αφηρημένος, να κοιτάξει για λίγο αλλού. » Ή μαζί μας ή με τους άλλους». Μανιχαϊσμός. Ή με το στρατό πίσω από τις ασπίδες, τα κράνη και τις μάσκες ή με το στρατό των «απέναντι». Δίλημμα για ανθρώπους δηλαδή. Σπουδαία επιλογή ανάμεσα στα δύο. Λίγες προβοκάτσιες από τη μια και λίγες από την άλλη πλευρά κι έτοιμη η σούπα. Τα ερεθίσματα δόθηκαν στον σκύλο του Παβλώφ. Οι απόψεις είναι ήδη έτοιμες από καιρό, τα επιχειρήματα και η φρασεολογία. Και τώρα διάλεξε θεατάκο. Άντε, μην αργείς. Μήπως περιμένεις ποιος θα κερδίσει για να πάρεις το μέρος του; Απέναντί σου είναι ο «Καιόμενος». Και μη διανοηθείς να βρίσκεσαι στη μέση. Ή με τον ένα ή με τον άλλο. Έχουμε πόλεμο. Όλα ανήκουν στο ένα ή το άλλο στρατόπεδο. Το μάθαμε κι αυτό. Τα παρτέρια, τα κτήρια, τα μαγαζιά, οι ανακαινίσεις, οι πλατείες, τα χρώματα, τα θέατρα, οι μουσικές, τα συναισθήματα έχουν πάψει να είναι απλά, ζεστά, αληθινά αντικείμενα. Ο ένας τα χρησιμοποιεί για να σε αποκοιμήσει και να σε κραταει υποταγμένο. Είναι «σύστημα», «μικροαστικά», «αισθητική τουαλέτας». Ο άλλος τα θέλει για να σε ελευθερώσει. Αφυπνίσου. Μπες στους πεφωτισμένους. Δεν τα έχεις καταλάβει καλά κακομοίρη. Είσαι ο Κ. και συλλαμβάνεσαι. Κι απ’ τους δύο. Ό,τι και να κάνεις. Υποστασιακή φύση του αισθήματος ενοχής. Είσαι ένα ταπεινό, δυστυχισμένο ενεργούμενο που κάθεται στον καναπέ. Αμ η αλήθεια είναι στους δρόμους, κακομοίρη. Στα χαρακώματα. Με τον αντίστοιχο εξοπλισμό. Κάθε στρατός είναι μια φυλή. Έχει τη στολή του, τον ξύλινο, κονσερβοποιημένο, προψημένο και φρεσκοκατεψυγμένο λόγο του. Τα αξεσουάρ του. Τις αντίστοιχες φιλοσοφικές και λογοτεχνικές αναφορές του. Αμ, τι; παίζουμε; Πάνε κι οι φιλόσοφοι, πάνε κι οι λογοτέχνες. Βάψου με τα κατάλληλα χρώματα και πες το σύνθημα. Σουσάμι άνοιξε. Ακόμα κι η ποίηση επιστρατεύτηκε. Επιτάχτηκε με το σχέδιο Ξενοκράτης και της έγινε κατάληψη. Κάτω τα χέρια από την νilla Poiisi. Δεν έχεις από που να πιαστείς, δεν υπάρχει «απ’ έξω» από τους δύο. Είσαι σε μια τετραδιάστατη υπερσφαίρα. Τι; Θες απ’ έξω; Στο υπερβατικό, ε; Όχι, ρε παιδιά, δεν πιστεύω σε θεότητες και δαίμονες, δεν θέλω θεούς κι αφέντες. Α, δηλαδή είσαι μαζί μας; Οχι. Πώς όχι; Άρα είσαι με τους άλλους. Ούτε. Γιατί βαράτε ρε παιδιά; Γιατί εμείς είμαστε οι άλλοι. Η επιστράτευση ξεκίνησε κι οι δύο θείοι Σαμ σε δείχνουν με το δάχτυλο, φορώντας ο καθένας το ίδιο, πανομοιότυπο καπέλο, σε διαφορετικό χρώμα: «I want YOU». Πέρνα το Punishment Park. Και μην παριστάνεις το θύμα. Μην κλαίγεσαι. Έχεις ευθύνες. Το προπατορικό. Η ανθρώπινη επιλογή. Get over it, που θα λέγανε και οι Eagles. Πάει η απόχρωση. Είναι για τους οπορτουνιστές, τους πανικόβλητους μικροαστούς διανοούμενους. Μία είναι η ελευθερία κι ένας ο δρόμος να τη φτάσεις. Μία είναι η εξέγερση. Κι ας υποφέρει ο πραγματικός Προμηθέας, αλυσοδεμένος ακόμα στα βράχια του Καυκάσου. Ένας μετέφηβος με τα κατάλληλα αξεσουάρ έχει πάρει τη θέση του για μια ακόμη φορά. Μεσσιανικός. Απόλυτος. Ηθικοπλαστικός, αφηρημένος, μεταφυσικός και «υπερβατικός» στον ύψιστο βαθμό. Vi odio, cari studenti. Αλήτες, ζαρτινιέρες, αναρχοπατέρες. Κι ας προσπαθεί να το παίξει «η αλήθεια είναι στους δρόμους». Οι Σαβοναρόλα και οι Μόρλοκς μας οδηγούν στον αγώνα για να ελευθερωθούμε από τους Μεδίκους οι οποίοι με τη σειρά τους μας λένε πως θέλεουν να υπερασπιστούν την «αξιοπρέπειά» μας κρυμμένοι πίσω από τα κράνη, τις ασπίδες και τις μάσκες με φάτσα γουρουνιού.
Όχι, ευχαριστούμε. Τόση φροντίδα και ζέση για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας μάς συγκινεί βαθύτατα, αλλά δεν θα πάρουμε. Δυστυχώς και για τους δυό σας ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ και δεν μπορείτε να μας ιδιοποιηθείτε. Ούτε καν στο σχήμα που λέει «κάτω όλα τα σχήματα». Όχι, δεν είμαστε μικροαστοί του καναπέ. Όχι, δεν είμαστε φασίστες. Όχι, δεν είμαστε καθοδηγούμενη μάζα. Όχι δεν είμαστε τρομοκράτες (ήρεμα, ήρεμα). Όχι, δεν είμαστε τα θύματα μιας απάτης. Κι αυτό το λέμε ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΘΕΙΟΥΣ ΣΑΜ. (Κι όχι, αυτό δεν είναι συμψηφισμός – το έβλεπα να ‘ρχεται. Είπαμε, αποχρώσεις…). Απλά ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ και (δεν θα το πιστέψετε), ναι ακόμα κι εμείς σκεφτόμαστε. Καμιά φορά (το παραδεχόμαστε με συντριβή και μεταμέλεια) ακόμα και καθισμένοι πάνω σε κάποιον καναπέ, δικό μας ή αλλουνού (δυστυχισμένο έπιπλο, πόσα έχεις τραβήξει – άραγε στην Ιαπωνία τα tatami έχουν άραγε ενοχοποιηθεί τόσο πολύ;). Συγγνώμη δηλαδή, ε; Ελπίζω να μην σας ενοχλούμε. Αφήστε μας να επιλέξουμε εμείς σε ποιες μάχες θα συμμετέχουμε και ποια ταμπέλα θα φορέσουμε ή ΔΕΝ θα φορέσουμε. Αφήστε μας να μην πάρουμε κανενός το μέρος, αλλά να φτιάξουμε το δικό μας μέρος, σαν τους Αρειανούς του «Κόκκινου Άρη». Αν μας επιτρέπονται κι εμάς οι λογοτεχνικές αναφορές δηλαδή. Αν ο παθιασμένος λόγος δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο και copyright των αυτόκλητων εξεγερμένων. Φυσικά το ειρωνικό σχόλιο δεν θ’ αργήσει – κι από τους δύο θείους Σαμ πιθανότατα – διανθισμένο με την κατάλληλη φρασεολογία. Ας είναι όμως. Πάλι καλά που δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε όλοι – και που δεν υπάρχει μόνο μια αλήθεια (ή μόνο μία εξέγερση)…