Ο Χρήστος Λαμπράκης ανήκει σαφώς στην κατηγορία των «νταβατζήδων» αλλά to το μόνο που δεν μπορείς να τον πεις είναι «νταβατζή».. Κι όμως κυβέρνησε ή τουλάχιστον συγκυβέρνησε αυτή τη χώρα χωρίς ουδείς να τον εκλέξει γιαυτό. Ο ρόλος του στα πολιτικά παρασκήνια της χώρας χρονολογείται από το 1957. Έζησε ή και δημιούργησε τα δραματικά γεγονότα του 65 όπου ο «αγανακτισμένος» λαός έκαψε την εφημερίδα του μπροστά στα γραφεία της.. Παρέμβαινε στη διακυβέρνηση της χώρας πιεστικά και πατερναλιστικά και όταν κάτι πίστευε πως ήταν σωστό δεν άφηνε και πολλά περιθώρια στους εκλεγμένους πολιτικούς για συζητήσεις.. Ο ίδιος διηγείται ότι όταν κάποιος πρωθυπουργός του είπε απηυδισμένος «Χρήστο αμάν πια. Θέλεις να κάτσεις εδώ που κάθομαι για ένα χρόνο να δούμε τι θα κάνεις»; Του απάντησε με χιούμορ και σνομπισμό. «Μα τι λες …. μου, να ανταλλάξω εγώ την ισόβια θέση τη δική μου με τη δική σου»;

Ευγενής και λιτός, φερόταν πάντοτε με μια υπερβολική απλότητα που δεν πρόδιδε τη δύναμη και το στάτους του στην ελληνική κοινωνία, ενώ κρύβονταν απ τη δημοσιότητα διαφέροντας κατά πολύ από τη συμπεριφορά των σύγχρονων «πετυχημένων». Περπατούσε από το σπίτι του στο Κολωνάκι έως τη Χρήστου Λαδά μόνος του, χωρίς φρουρά, ενώ είχε και μια παλιά τογιότα που τα παράθυρά της λειτουργούσαν χειροκίνητα. Ουδείς από τους εργαζόμενους στο «συγκρότημα» μπορεί να ξεχάσει την εντυπωσιακή επιμονή του να μπαίνει τελευταίος στα ασανσέρ, πίσω από οποιονδήποτε περίμενε μαζί του. Η μεγάλη του αγάπη ήταν η τέχνη και ειδικότερα η μουσική και η όπερα. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και πολλοί δημοσιογράφοι που γράφουν παρτιτούρες για όπερα, που ασχολούνται με τον αγροτοτουρισμό, που δημιουργούν εκ του μηδενός το Μέγαρο της μουσικής και διαμορφώνουν την πολιτιστική ζωή της χώρας..

Ευπατρίδης των παρασκηνίων και μαέστρος της διαπλοκής. Εξέθρεψε και αυτός στο συγκρότημα του μια γενιά διαπλεκομένων δημοσιογράφων, κυρίως κωλόπαιδων και αγράμματων καιροσκόπων που σήμερα μεταδίδουν την κακοήθεια τους από τα τηλεοπτικά παράθυρα χωρίς φυσικά να πάρουν ούτε μια σταγόνα από το ήθος του, την ποιότητα του, το πάθος του για την τέχνη, την αγάπη και ευθύνη που ένιωθε για τον τόπο του..

Σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης η δημοκρατία της δεν είναι κατειλημμένη από τα μεγάλα μίντια σε τέτοιο βάθος και έκταση. Ίσως γιατί σε καμία άλλη χώρα οι εκλεγμένοι πολιτικοί της δεν είναι τόσο αδύναμοι, δειλοί και τιποτένιοι.. Ίσως γιατί τα μίντια στη χώρα μας, ενώ καλούνται να ελέγχουν την εξουσία, έχουν τα ίδια αναδειχτεί στην πλέον ανεξέλεγκτη και ασύδοτη εξουσία.. Και ας υπάρχουν μερικά διαπλεκόμενα κωλόπαιδα της σύγχρονης δημοσιογραφίας που δηλώνουν θρασύτατα ότι τα μίντια δεν επηρεάζουν.. Εάν δεν κυβερνούν ή δεν συγκυβερνούν τα μίντια, εάν αυτά δεν καθορίζουν την ημερήσια ατζέντα της πολιτικής και των εκάστοτε σημαντικών της ζωής μας, τότε ποτέ δεν κυβέρνησε ή δεν συγκυβέρνησε τούτη τη χώρα και ο Χρήστος Λαμπράκης..

Τουλάχιστον αυτός δεν ήταν ένας απλός «βασιλιάς» του τύπου αλλά ένας «φωτισμένος» ολιγάρχης.. Με τον θάνατό του έκλεισε η εποχή των πριγκίπων και ευπατρίδηδων των παρασκηνίων και περνάμε στην εποχή των μεγαλοεργολάβων και των λαμογιών, των εφοπλιστών, των εμπόρων όπλων και των μεγαλομπακάληδων.. Και μόνο και μόνο το γεγονός ότι φτάσαμε στο σημείο να προτιμούμε αναγκαστικά έναν ευπατρίδη «νταβατζή» παρά έναν μαφιόζο «νταβατζή» αποκαλύπτει την κατάντια της σύγχρονης «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» μας..

ΣΗΜ: Η πληροφορία για την στιχομυθία μεταξύ του Λαμπράκη και του πρωθυπουργού είναι από τον Αλέξη Παπαχελά, Καθημερινή, 22/12/09