Σε είδαν βυθισμένο στον καναπέ σου φουκαριάρη υπάλληλε, αμίλητο και σκυφτό, παρά τα πρώτα μέτρα-πληγές που σου άνοιξαν  και αναθάρρησαν που δεν θύμωσες. Ήταν επόμενο λοιπόν να ξεπεράσουν κάθε πρόσχημα και όριο.. Μεθυσμένοι από  το ζεστό και αμίλητο αίμα σου χίμηξαν να ολοκληρώσουν το έργο τους.. Για να σώσουν τη χώρα, λένε, αλλά χωρίς εσένα.. Γιατί εσύ υπάλληλε φταις και πρέπει να πληρώσεις! Όταν σου δόθηκε η ευκαιρία να βρεις και εσύ μια δουλειά την δέχτηκες ενώ έπρεπε να την ..αρνηθείς εφόσον υπάρχουν υπεράριθμοι στο δημόσιο..! Όταν σου έκανε τη σύμβαση ο εργοδότης σου την δέχτηκες αντί να ζητήσεις λιγότερα για να αυξηθεί η ..ανταγωνιστικότητα..! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά δέχτηκες να πάρεις και σύνταξη εφόσον ήξερες ότι τα ταμεία είναι άδεια..! Άσε που δεν προστάτεψες το δημόσιο συμφέρον από τη διαφθορά και τα λαμόγια..

Τώρα πολλοί ζητούν συγνώμη όπως μια μερίδα γραφιάδων που βρήκαν τούτη την τραγωδία ως άλλη μία ευκαιρία για να γράψουν ένα καλό κείμενο.. συγνώμη που πλήρωσα φακελάκι.. συγνώμη που δεν εξυπηρέτησα τον πολίτη..  Άλλοι, δηλώνουν φταίχτες μόνο και μόνο για να είναι μέσα στο κλίμα και στη μόδα των ημερών.. Άλλοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες ακόμα και των άλλων πλειοδοτώντας σε ύπαρξη και ευαισθησία.. Ζούμε σε μια κοινωνία της συγκίνησης και της ενοχής, σε μια κοινωνία χαμένη που αναλαμβάνει πρόθυμα το ρόλο που της έταξαν να παίξει αυτοί που την κατηγορούν.. Αυτοί δηλαδή που είναι οι αληθινοί ένοχοι και που τώρα την δείχνουν με το δάκτυλο αποδίδοντας ευθύνες και δημιουργώντας ενοχές.. Ο παλιός ελληνικός κιν/φος ξαναζεί. Για όλα φταίει αυτή η «κακούργα κοινωνία»..

Όμως και εσύ υπάλληλε ήξερες για το φόνο..  Μου θυμίζεις τον «Σιωπηλό μάρτυρα» του Χίτσοκ όπου ο ήρωας της ταινίας είναι καθηλωμένος στο διαμέρισμά του με το πόδι του στον γύψο. Μη έχοντας τι να κάνει, παρακολουθεί με ένα τηλεσκόπιο τη ζωή των ενοίκων της απέναντι πολυκατοικίας και αντιλαμβάνεται ότι σε κάποιο διαμέρισμα έγινε ένας φόνος.. Μόνο που εσύ υπάλληλε ούτε καν την πραγματικότητα της απέναντι πολυκατοικίας δεν βλέπεις. Βλέπεις κάθε μέρα στα παράθυρα της τηλεόρασης όλους αυτούς που σου λένε ότι φταις και τους παρακολουθείς αμέτοχος και «σιωπηλός μάρτυρας» του φόνου που συντελείται σε βάρος σου.. και εξακολουθείς να μη μιλάς και να μην θυμώνεις.. Οι «σωτήρες» της χώρας ασκούν πρωτοφανή βία και βαρβαρότητα πάνω σου και εσύ ούτε καν μια βοήθεια δεν ζητάς.. Μόνο ένα βουβό δάκρυ φαίνεται να κατηφορίζει απ τα μάτια σου.. Σε ταπείνωσαν υπάλληλε.. Σε τελείωσαν.. Σε έβαλαν πάλι στον γύψο για να σε συμμορφώσουν..

Τώρα, κάνεις πάλι ό,τι το χειρότερο για σένα και τη χώρα σου.. Τώρα που είναι η ώρα του μεγάλου θυμού και του μεγάλου μίσους εσύ κάθεσαι και κλαίς..  Κανείς δεν πρόκειται θα σε λυπηθεί υπάλληλε! Το κλάμα εκτονώνει ενώ ο θυμός και το μίσος σώζει και δημιουργεί! Κάνε επιτέλους αυτό που δεν έκανες ποτέ. Άρχισε να θυμώνεις κατ αρχάς με τους πολιτικούς και δημοσιογράφους που φορέσανε τις «κουκούλες» του σωτήρα και σε «δίνουν»  με το δάκτυλο στις «αγορές» των δημίων σου.. Ύστερα μπορείς να ελπίζεις..