Είτε ρίχνεις στην πυρά ένα βιβλίο είτε καταστρέφεις ένα θέατρο είναι ακριβώς το ίδιο. Και φυσικά σε κάθε περίπτωση εκείνο που δεν έχει καμία απολύτως σημασία είναι το κίνητρο. Αν καίς ένα βιβλίο ή ένα θέατρο είτε για θρησκευτικούς λόγους, είτε πολιτικούς, είτε γιατί είσαι δεξιός, είτε αριστερός, είτε γιατί είσαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός είναι ακριβώς το ίδιο!

πιστοί σε βαθιά θρησκευτική κατάνυξη

Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα ανθρωποειδή, που επιτέθηκαν στο «θέατρο τέχνης» και το κατάστρεψαν επειδή έπαιζε το έργο «Ταξιδεύοντας µε τον ΠΑΟΚ» του Σταύρου Τσιώλη, ανήκαν στον Ολυμπιακό. Η ομάδα δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Εκείνο όμως που έχει μεγάλη σημασία και είναι πραγματικά θλιβερό είναι οι απόψεις των «ειδικών» που ερμηνεύοντας το φαινόμενο του χουλιγκανισμού και της βίας στα γήπεδα, συνήθως καταλήγουν στην διαπίστωση ότι όλα αυτά γίνονται γιατί δεν υπάρχει ποδοσφαιρική παιδεία στη χώρα μας, ότι θα πρέπει να διδάσκεται το ποδόσφαιρο στα σχολεία, να ιδρυθεί ακαδημία ποδοσφαίρου κλπ..κλπ.. Για την εξάλειψη δηλαδή του φαινομένου, προτείνουν ακριβώς αυτό που θα το ενισχύσει, κάνοντας το ποδόσφαιρο κάτι ακόμα πιο σημαντικό στη ζωή μας απ ότι ήδη είναι..

Αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Το γεγονός ότι έχει γίνει τόσο σημαντικό. Γιατί το μόνο που δεν είναι πια το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι. Μπορεί μεν, μέσα στο γήπεδο να διεξάγεται ένα παιχνίδι που προσφέρει εντυπωσιακό θέαμα, όμως αυτό είναι απλώς η βιτρίνα για το «χοντρό» και ανελέητο παιχνίδι συμφερόντων, δύναμης και εξουσίας, που διεξάγεται εκτός του αγωνιστικού χώρου. Το ποδόσφαιρο είναι πλέον ένα κατ εξοχήν παιχνίδι πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό, είναι επάγγελμα, είναι καριέρα, είναι ζωή, είναι θρησκεία, είναι κοινωνική καταξίωση. Ήταν δηλαδή κάποτε ένα απλό παιχνίδι της αλάνας που όμως έφτασε να γίνει κάτι το τόσο σπουδαίο και σημαντικό για τη δημόσια και ιδιωτική μας ζωή. Αυτοί λοιπόν οι παντός είδους παράγοντες και εμπλεκόμενοι που κερδίζουν και ωφελούνται με διάφορους τρόπους από αυτό το παιχνίδι, έχουν κάθε λόγο να φροντίζουν ώστε να γίνεται όσο το δυνατόν ακόμα πιο σημαντικό, προφανώς για να «πουλάει» και περισσότερο. Όμως οι φίλαθλοι και οι οπαδοί, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που δεν μετέχουν στο φάγωμα της πίτας, τι λόγο έχουν να καίνε, να καταστρέφουν, ακόμα και να σκοτώνουν τους αντιπάλους, για μια πίτα που γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι τρώνε άλλοι;

Η απάντηση είναι απλή. Για να διεξάγεται όλο αυτό το «παιχνίδι» επιτυχώς, χρειάζεται και «πιστούς», φιλάθλους και οπαδούς, που όσο πιο πιστοί είναι, τόσο και ισχυρότεροι γίνονται οι πρόεδροι των ομάδων και οι λοιποί εμπλεκόμενοι που ελέγχουν και ιδιοποιούνται την λεγόμενη πίστη στη «φανέλα». Φανταστείτε μια θρησκεία ή έναν θεό χωρίς πιστούς.. Δεν υπάρχει. Όταν λοιπόν ένας πρόεδρος μιας ΠΑΕ διαθέτει αστρονομικά ποσά για να αγοράσει έναν ποδοσφαιριστή, δηλαδή ένα «μεταγραφικό απόκτημα» (!), (αλήθεια, πώς κατάντησε η έννοια του ανθρώπου) στην πραγματικότητα δεν αγοράζει τον ποδοσφαιριστή, αλλά τα κεφάλια των πιστών που θα του φέρει αυτό το «μεταγραφικό απόκτημα».. Γι αυτό είναι και τόσο ακριβό το «απόκτημα». Όσο πιο ακριβό, τόσο και πιο πολλά τα κεφάλια των πιστών που θα φέρει.. Στη συνέχεια ο θεός-πρόεδρος της ομάδας εξαργυρώνει αυτά τα κεφάλια σε ψήφους, σε δύναμη και εξουσία, σε ροκάνισμα έργων του δημοσίου και σε κάθε είδους διαπλοκή και ανομία και κάνει ..θαύματα, φυσικά πάντα για τη «φανέλα» ρε γαμώτο..

Την βρώμικη δουλειά, δηλαδή την παραγωγή των πιστών, την αναλαμβάνουν και αυτή τα μίντια με την υποστήριξη της Πολιτείας, επίσημης και ανεπίσημης που «γκρεμίζει τα τείχη» για να περάσει ο δαφνοστεφανωμένος ποδοσφαιριστής και κατ επέκταση ο ..πρόεδρος της ΠΑΕ..  Πρόκειται για μια τεράστια βιομηχανία μετατροπής και μεταποίησης του ασήμαντου σε σημαντικό. Του απλού παιχνιδιού σε θρησκεία και ιδεολογία. Της απλής μπάλας σε θεά. Ξεχωριστά δελτία ειδήσεων, δεκάδες αθλητικές εφημερίδες, εκατοντάδες αγράμματοι αθλητικοί συντάκτες, πολιτικοί παράγοντες και κόμματα και άλλα αρπαχτικά που σπεύδουν να επωφεληθούν τρώγοντας από το περιβόητο «άθλημα του λαού», που τελικά μόνο του λαού δεν είναι. Η παραγωγή των πιστών αρχίζει από την βρεφική ηλικία και ήδη τα παιδιά οραματίζονται την κοινωνική καταξίωση και επιτυχία με τη μορφή ποδοσφαιριστή για τα αγόρια και μοντέλου για τα κορίτσια. Αυτά τα δύο πρότυπα είναι ακριβώς τα ίδια. Από την άλλη μεριά κάθε πολιτιστική δραστηριότητα και πνευματική δραστηριότητα καταδικάζεται και ρίπτεται στον καιάδα της ανυπαρξίας. Δεν υπάρχει θέατρο, λογοτεχνία, δεν υπάρχει τέχνη, δεν υπάρχει σκέψη και στοχασμός, δεν υπάρχει πνευματική δημιουργία άξια να αποτελέσει είδηση για τα μίντια και να επιβραβευτεί από την πολιτεία, παρά μόνο τα κατορθώματα των κάτω άκρων έντεκα «αποκτημάτων» του κυρίου προέδρου που φορούν βρώμικα σώβρακα και κλωτσάνε μια μπάλα με θεαματικό τρόπο..

Σε μια κοινωνία λοιπόν της γενικής κρίσης, της απαξίας και απουσίας κοινωνικών οραμάτων, είναι πολύ εύκολο το ποδόσφαιρο και η ομάδα, από ένα απλό παιχνίδι να φτάσουν να γίνουν η θρησκεία και η υπέρτατη αξία, πολύ περισσότερο για τον κάθε ανεγκέφαλο που τα μυαλά του τάχει κολλημένα στα κάγκελα.. Επομένως, όταν αυτό το «παιχνίδι» καθίσταται το υπέρτατο σημαντικό της ζωής του, τότε τι άλλο να κάνει και ο ανεγκέφαλος; Να μην υποστηρίξει τις αξίες και τα υπέρτατα σημαντικά του; Αφού πλέον κατασκευάστηκε με τέτοιον τρόπο ώστε μόνο μέσα από αυτά να καταξιώνεται ως ύπαρξη. Φυσικά και θα τα υποστηρίξει. Όπως και ο καθένας μας υποστηρίζει τα δικά του σημαντικά στη ζωή του. Με κάθε τρόπο και θυσία.. Και θα κάψει βιβλία και θέατρα και ανθρώπους θα σκοτώνει ενώ εμείς οι υπόλοιποι θα παρακολουθούμε την κατασκευή τέτοιων πιστών θαυμάζοντας κάθε βράδυ στα κανάλια τους κατασκευαστές τους..