Τον τελευταίο καιρό ζούμε μια πρωτοφανή προπαγανδιστική επιδρομή από το σύνολο σχεδόν των μεγάλων μίντια της χώρας.. Με πρωταγωνιστή την διαπλεκόμενη δημοσιογραφία το σύνολο σχεδόν των δημοσιογράφων της επίσημης ενημέρωσης έχουν επιδοθεί σε μια τιτάνια προσπάθεια να πείσουν αυτόν τον τραγικό πραγματικά ελληνικό λαό να δεχτεί, όχι μόνο τα πιο κοινωνικώς άδικα μέτρα στην ιστορία του τόπου καθώς και την «τελική λύση» του ΔΝΤ, αλλά να είναι και περήφανος γιατί όλα αυτά αποτελούν διεθνείς νίκες του  μεγάλου πιστολέρο και κωπηλάτη Γιώργου..

Κι αν η προπαγάνδα για τα μέτρα έχει και μια βάση, δεδομένου ότι πράγματι η χώρα βρίσκεται σε τραγική κατάσταση, όμως τα επικοινωνιακά κόλπα του Μαξίμου που προσπαθούν να εμφανίσουν τον Γιώργο, τη μια έως πιστολέρο που ακουμπάει το σαρανταπεντάρι στο τραπέζι και χέζονται πάνω τους οι «αγορές» και την άλλη ως κωπηλάτη που με τους καλογυμνασμένους (ομολογουμένως) ώμους του τραβάει το κουπί μιας ολόκληρης χώρας μόνος του, έχουν ξεπεράσει τα όρια της γελοιότητας..

Κάθε εμφάνιση του Γιώργου στο εξωτερικό αποτελεί πια και μια περήφανη νίκη του ελληνικού λαού.. Νίκησε στην πρώτη συνάντηση με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, νίκησε στη συνάντηση με τον Ομπάμα, νίκησε με την απόφαση των Βρυξελών για την ένταξη μας στο ΔΝΤ.. και επειδή μετά από κάθε νίκη πέφτουν ακόμα πιο άγριες και βαριές οι σφαλιάρες της πραγματικότητας, η θλιβερή επίσημη δημοσιογραφία του τόπου κάθε φορά τρέχει και δεν φτάνει για να εξηγήσει τις σφαλιάρες, την συνεχή άνοδο των διαβόητων σπρέντ και των επιτοκίων, να ομολογήσει αυτά που απέκρυψε για τις αποφάσεις των Βρυξελών, εν ολίγοις να εξηγήσει το μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά φαινόμενο, πώς συμβαίνει μετά από κάθε νίκη να ..χάνουμε ακόμα πιο οικτρά..(!!)

Σε ένα τέτοιο γενικό κλίμα όπου η νεοφιλελεύθερη πολιτική, που υποτίθεται ότι είναι η μόνη που μπορεί να σώσει τη χώρα, παντρεύει πλέον αρμονικά τον πασοκισμό με το καρατζαφερισμό, την εξαπάτηση με την γελοιότητα και βάλε, καταντήσαμε τελικά να αποτελεί τη μοναδική διαφορετική φωνή μέσα σε όλα τα μεγάλα και επίσημα μίντια της χώρας, του έντυπου και ηλεκτρονικού λόγου, ο Λαζόπουλος! Αν κάποιος διαθέτει έναν στοιχειώδη νου και μπορεί να αντέξει δυο-τρείς αλήθειες, ανατρέχει πλέον στην περιθωριακή ενημέρωση από ορισμένα (προσοχή όχι όλα) μπλόγκς και στον Λαζόπουλο.. Δεν είναι τυχαίο που το διαβόητο ΕΣΡ (Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο) τον εγκαλεί και πάλι για προσβολή του προσώπου του πρωθυπουργού..(!)

Για τον Λαζόπουλο έχω γράψει πολλές φορές.. Για τον απροκάλυπτο λαϊκισμό του, το γλείψιμο στη νεολαία και την παιδαριώδη σκέψη του πως οτιδήποτε νεαρότερο σε ηλικία είναι και προοδευτικότερο και επαναστατικότερο, κλπ.. κλπ.. Οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι τελικά τούτες τις μέρες η φωνή του Λαζόπουλου αποτελεί μια πολιτική όαση στην έρημο της διαπλεκόμενης δημοσιογραφίας, ένα μοναδικό βήμα κριτικής και αμφισβήτησης, μια φωνή αντίστασης που, σε τελευταία ανάλυση, σώζει και τα δημοκρατικά προσχήματα και αποκρύπτει κάπως τα καθεστωτικά χαρακτηριστικά της εγχώριας ενημέρωσης..