Βράδυ στο δελτίο της Μεγκα-λης και σύγχρονης ΥΕΝΕΔ.. Τα ρεπορτάζ από την Ιρλανδία δείχνουν ότι ο Ιρλανδικός λαός μαζί με τους δημοσιογράφους του κάνουν ό,τι ακριβώς δεν γίνεται στην Ελλάδα. Αντί ο λαός να σκύβει παθητικά γεμάτος ενοχές, σηκώνει ψηλά το κεφάλι και εξεγείρεται τουλάχιστον κατά της εξαπάτησης του. Ένας Ιρλανδός τηλεοπτικός δημοσιογράφος ρωτά τον Υπουργό Οικονομικών. –Ντρέπεστε που θέσατε τη χώρα υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ; Ο Πρετεντέρης παρακολουθεί και μάλλον χωρίς να το θέλει σχολιάζει χαμογελώντας πικρά. -Εμείς ποτέ δεν ρωτήσαμε Έλληνα υπουργό αν ντρέπεται λιγάκι..

Να λοιπόν και μια λέξη, η λέξη ντροπή, που είναι άγνωστη στην κυρίαρχη ελληνική δημοσιογραφία η οποία με την εν γένει συμπεριφορά της αποτελεί πλέον παγκόσμια μοναδικότητα. Οι λόγοι για την κατάντια της είναι λίγο πολύ γνωστοί.

Κατ αρχάς σε μια χώρα όπως η δική μας με τόσο σάπιο πολιτικό σύστημα, με μια αριστερά στο περιθώριο και χωρίς αξιόπιστη πολιτική διέξοδο, είναι επόμενο να κυβερνά και να αλωνίζει η «Διαπλοκή» και δεν εννοώ μόνο τους λεγόμενους «νταβατζήδες». Είναι γνωστό ότι ορισμένα πρωτοπαλίκαρα της «δημοσιογραφίας» είναι πιο διαπλεκόμενα ακόμα και από τα αφεντικά τους..

Όλοι αυτοί αποτελούν την πιο ανεξέλεγκτη εξουσία του τόπου. Οι άλλες εξουσίες, κάπως ελέγχονται.. Ακόμα και οι πολιτικοί λογοδοτούν σε κάποιες εκλογές έστω εξαπατώντας και εκβιάζοντας.. Τα πρωτοπαλίκαρα αυτά όμως δεν λογοδοτούν πουθενά.. Χωρίς ουδείς να τους έχει εκλέξει, υποκαθιστούν τις άλλες εξουσίες κάνοντας τους δικαστές, τους αστυνομικούς, τους κυβερνητικούς εκπροσώπους, απειλούν υπουργούς (όπως τώρα την Κατσέλη) υπαγορεύουν πολιτικές, βρίζουν απεργούς και διαδηλωτές.. Η ύπαρξη και μόνο μιας τέτοιας ανεξέλεγκτης εξουσίας καταλύει κάθε έννοια δημοκρατίας και ο ισχυρισμός ότι οι δημοσιογράφοι δήθεν ελέγχονται κάθε μέρα από το ..κοινό τους είναι τουλάχιστον γελοίος..

Η ανεξέλεγκτη εξουσία τους λοιπόν, τους έχει αποπροσωποποιήσει εντελώς με αποτέλεσμα να έχουν χάσει κάθε ανθρώπινο εαυτό και μαζί και κάθε ίχνος στοιχειώδους κοινωνικής συνείδησης, κοινωνικής ευαισθησίας και ενσυναίσθησης για τον πολίτη που βιάζουν την ζωή του, για τον συνάνθρωπο που πονά και δυστυχεί..

Με τέτοια αποπροσωποποίηση ούτε καν μια στοιχειώδης επαγγελματική αξιοπρέπεια δεν τους ενδιαφέρει. Δεν είναι πρόσωπα πια. Έχουν ταυτιστεί πλήρως με τους ρόλους τους. Υποκαθιστώντας με θράσος και αλαζονεία τους πολιτικούς κάνουν οι ίδιοι απολύτως συνειδητά, πότε συμπολίτευση και πότε αντιπολίτευση αναλόγως αν το πασοκ είναι ή δεν είναι στην κυβέρνηση. Το μόνο που δεν κάνουν δηλαδή, είναι δημοσιογραφία.. Αλήθεια, πότε είναι πιο «αντικειμενικοί»; Όταν κάνουν αντιπολίτευση ή όταν κάνουν συμπολίτευση;

Ο Πρετεντέρης φαίνεται ότι ενίοτε προσπαθεί να διασώσει για τον εαυτό του κάποια στοιχειώδη επαγγελματική αξιοπρέπεια. Ίσως γιατί αυτονομείται περισσότερο από τούς άλλους στη βάση των καθαρά προσωπικών του συμφερόντων.. Ίσως γιατί είναι ο ικανότερος απ όλους και γιαυτό και πιο επικίνδυνος. Θυμίζει τον εκτελεστή που δεν έχει προσωπικά με το θύμα του.. «Εκτελεί» πιο επαγγελματικά σε αντίθεση για παράδειγμα με την Τρέμη που δεν μπορεί να κρύψει τα συναισθήματα της. Όντας «λίγη» και ανίκανη να λειτουργήσει χωρίς το ακουστικό στο αυτί, κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της στάζει το τηλεοπτικό γυαλί κακία για οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τον πασοκισμό.. Πάντα οι πιο «λίγοι» ήταν και βασιλικότεροι του βασιλέως..

Αλλά εφόσον αυτή η δημοσιογραφία είναι η πλέον ανεξέλεγκτη εξουσία που επηρεάζει άμεσα και καθοριστικά τη ζωή του τόπου, τότε είναι τουλάχιστον συνυπεύθυνη για την κατάντια της χώρας. Γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι η χώρα δεν θάφτανε σε αυτό το σημείο αν υπήρχε μια δημοσιογραφία που πάνω απ όλα έκανε απλώς τη δουλειά της, δηλαδή έκανε δημοσιογραφία. Τέτοιους «δημοσιογράφους» είναι περιττό να τους ρωτήσει κανείς αν ντρέπονται λιγάκι και για τον εαυτόν τους βλέποντας τους Ιρλανδούς συναδέλφους τους.. Εγώ πάντως το ομολογώ. Ντρέπομαι πάρα πολύ κάθε φορά που βλέπω την περήφανη στάση του Ιρλανδικού λαού και δεν θέλω να βλέπω την στάση του δικού μας..